Bike Repair Station

Ik vrees dat ik er niet voor in de wieg ben gelegd, al hoop ik haast elke dag het tegendeel: reizen als een lichtgewicht. In het vakjargon hebben ze er een mooi woord voor bedacht: bikepacking. De wijde wereld in fietsen met een strikt minimum aan bepakking. Bikepacken is vakantiefietsen 2.0. Waar mijn bamboefiets voorzien is van voor- en achterdragers waaraan loodzware zijtassen hangen, worden de fietstassen bij bikepacken rechtstreeks aan het frame, zadel of stuur gehangen. De beperkte ruimt om je gerief op te bergen, noodzaakt je om zeer minimalistisch op reis te gaan.

Telkens ik ’s morgens mijn fietstassen vasthaak, voel ik eens te meer hoe elke gram ook effectief een gram weegt. ‘Less is more’ is ook onder wereldfietsers een vaak gehoorde uitspraak. Ik wou dat ik tot dit clubje kon behoren, dat ik anderhalf jaar geleden de deur achter me dicht had getrokken met enkel het hoogstnodige. Helaas is de realiteit het tegenovergestelde.

Van nature kan ik best met weinig rondreizen. Wie mijn garderobe bijeen ziet liggen, zou haast denken dat ik voor een verlengd weekendje op uitstap ben. Op dat vlak kan ik wedijveren met bikepackers. Het enige waarover ik geen compromis kan sluiten is mijn foto- en filmapparatuur. Deze apparaten vormen het verlengde van mijn denken, mijn zijn en mijn visie op de wereld rond me heen. De deur uitgaan zonder foto- en/of filmcamera, is als de dag aanvangen zonder koffie. Ik heb kort na mijn vertrek uit België eens al mijn elektronische spullen gewogen en kwam tot een ontnuchterende vaststelling. Mijn foto-en filmmateriaal met alle toebehoren weegt maar liefst 16,5 kilo. Dat is bijna de helft van mijn totaal gewicht aan bagage.

Het toeval wil dat ik voor deze reis ook op pad ben met een wat groot uitgevallen fietsje. Wanneer de trailer met zonnepanelen is vastgehaakt aan mijn bamboefiets dan tors ik een vracht mee met een totale lengte van 4,20 meter. Dit moet zowat de grootte zijn van een standaard auto. Het volledige gewicht van mijn solar bamboefiets, inclusief bagage, motor, batterij en trailer met zonnepanelen schommelt rond de 130 kilo. Mijn fiets ligt als een tank op de weg, maar voelt soms ook daadwerkelijk zo aan. Ik heb al vaak mijn bagage onderworpen aan een grondige screening, hopend dat ik toch één of twee dingen kon supprimeren, maar telkens weer is de buit verwaarloosbaar.

Mijn tweede grote boosdoener is mijn fietsgerief. Precies omdat ik vaak landen bereis waar fietsen niet zo is ingeburgerd en ik ook een zwak heb om platgetreden paden links te laten liggen, moet ik rekening houden met zowat elke worst case scenario. Het meezeulen van een heel arsenaal aan fietsgereedschap en –onderdelen is dan ook haast onvermijdelijk. Het gewicht is logischer wijze navenant: 9 kilo om precies te zijn.

In Thailand heb ik evenwel ontdekt dat ik het hier best met minder fietsgereedschap zou kunnen doen. Thailand beschikt namelijk over ‘Bike Repair Stations’. Als je er geen aandacht aan besteedt, dan lijkt het wel alsof je langs een telefooncabine fietst. Bij nader toezien is het een eerste hulppost  bij fietsproblemen. Je vindt er de meest elementaire zaken om aan je fiets te sleutelen: gaande van fietspomp tot inbussleutels, van schroevendraaier tot grijptang, … Ik moet eerlijk bekennen dat ik aangenaam verrast was toen ik deze ontdekking deed in het stadje Ayutthaya. Of deze reparatiepost er gekomen is op vraag van de lokale bevolking is twijfelachtig. Ik vermoed eerder dat het toerisme ervoor iets tussen zit. Om de vele tempels en ruïnes te bezoeken die de stad Ayutthaya rijk is, leent de fiets zich uitstekend als transportmiddel. De ‘Biker Repair Stations’ zijn er in eerste plaats bedoeld om de toerist uit de nood te helpen wanneer een technisch probleem zich voordoet. In ieder geval vind ik het een schitterend initiatief, ook al zal dit helaas niks veranderen aan het gewicht dat ik meezeul.