Dagdromer, pur sang…

Ik moet eerlijk bekennen dat tot mijn eigen verbazing ik relatief weinig zielsgenoten heb ontmoet op mijn lange fietstocht. Bij vorige reizen kwam ik veel frequenter fietsende globetrotters tegen. Nochtans is Azië een zalig continent om per fiets te verkennen. Misschien is het gewoon toeval dat onze wegen elkaar niet kruisen. En zelfs als we elkander tegen het lijf fietsen, is de kans groot dat we na een paar dagen samen optrekken elk een andere kant fietsen. Zo heb ik vandaag afscheid genomen van mijn Franse fietskompaan Kevin.

Een week geleden leerden we elkaar kennen, net voor onze oversteek naar Noord-India. Bij het eerste contact voelde ik meteen aan dat we op dezelfde golflengte zaten. Kevin is een dagdromer pur sang. Het zwerverstype dat weinig eisen stelt aan het leven, maar ze gretig consumeert op avontuurlijke wijze. Hij is afkomstig uit Saint-Pierre-d’Orléon in de buurt van het toeristische ‘La Rochelle’. Reeds op zijn achttiende wist hij dat hij niet het conservatieve en klassieke levenspad van zijn ouders ging bewandelen. Als tiener had hij te vaak gezien hoe zijn ouders gebukt gingen onder een grote hypotheeklast. Onder het moto ‘Less is more’, kocht hij  een aftandse grote bestelwagen en transformeerde die tot een comfortabele camper. Zijn huis op vier wielen leerde hem om minimalistisch te leven. Wellicht is dat ook de reden waarom hij op reis heel vaak de nacht in zijn tent doorbrengt. Een hotel of guesthouse maakt hem claustrofobisch. Hij heeft de natuur nodig als tweede levensadem. Zijn kost verdiende hij als hij restaurateur van oude kerkgebouwen, maar voelde zich niet te beroerd om ook als bouwvakker aan de slag te gaan. Zijn camper kwam daarbij goed van pas, want zonder dat iemand zich vragen stelde, kon hij die probleemloos maandenlang op de werf plaatsen. De voorbije jaren lonkte het avontuur. Intuïtief voelde hij aan dat de tijd rijp was om een totaal andere weg in te slaan. Hij verkocht zijn camper en trok de wijde wereld in.

Al drie jaar is hij ondertussen onderweg. Bij zijn vertrek had hij maar één doel vooropgesteld: binnen het jaar Nieuw-Zeeland bereiken om er met een werkvergunning aan de slag te gaan. Hij startte zijn reis al liftend en bleef naargelang de locatie waar hij terechtkwam soms langer rondhangen dan hem lief was. Via de internetwebsite www.workaway.info zocht hij naar plaatsen waar hij in ruil voor kost en inwoon enkele weken zich verdienstelijk kon maken. Omdat het liften hem wat tegenviel besloot hij een fiets aan te schaffen om zijn tocht verder te zetten. Na tal van omzwervingen kwam hij aan in  Nieuw-Zeeland en ging er een aantal maanden aan de slag in een boerderij. Inmiddels ligt dit immense land ook al tijdje achter hem. De voorbije maanden trok hij rond in Indonesië. Vanuit de Filippijnse hoofdstad Manilla nam hij het vliegtuig naar Bangkok en vervolgde zijn zwerftocht. India is voorlopig zijn voorlaatste bestemming. Vanuit Nepal wil hij dit voorjaar heel even naar Frankrijk terugkeren om de familiebanden aan te halen. In juni vliegt hij dan naar Australië waar hij daar zijn nomadenleven wil verder zetten.

Met zijn onverzorgde baard, oorpiercings en versleten kleren heeft hij iets weg van een landloper. Iemand die al te lang vervreemd is van huis en haard. Zijn slordig uiterlijk straalt zich ook af op zijn fiets. Zijn stalen ros lijkt op een kerstboom. Overal bengelt er prullaria. Een fietsend bohemien type, die reist op zijn gevoel en simpelweg van het leven geniet. Of hij zich ooit nog zal kunnen aarden in zijn thuisland is twijfelachtig. Het is een vraag die ik me soms ook wel eens stel. Dat het een zware aanpassing zal zijn, daar ben ik me van bewust. Ik heb natuurlijk het grote voordeel dat mijn reis niet stopt bij mijn thuiskomst. Mijn reis zal dankzij mijn reisboek en reisreportages een tweede leven leiden. Ze zullen een houvast vormen wanneer de heimwee naar het onderweg zijn me weer eens te groot wordt.  

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *