De mobiele bandenhersteller

Deze man met zijn dochtertje ontmoet ik eerder toevallig in Ampana, een relatief grote stad gelegen in Centraal-Sulawesi. De stad zelf heeft weinig te bieden en wordt door toeristen enkel en alleen als doorreishaven gebruikt op weg naar de idyllische Togean eilanden. Ik ben onderweg naar de haven wanneer ik hen opmerk op de hoek van een drukke straat. Het is vooral het opschrift in combinatie met de wat rommelige kar die ervoor zorgen dat ik in de remmen ga staan.

Ik heb nauwelijks de kans om mijn camera boven te halen of de man komt aangehold, gevolgd door zijn dochtertje: ‘Gambar! Gambar!’ (‘Foto! Foto!’). In Indonesië en vooral in Sulawesi voelen mensen het als een eer aan als ze gefotografeerd worden. Fier als twee plechtige communicanten staren ze in de lens. Wat zou er door hun hoofden heengaan? Als ik enkele tellen later de gedigitaliseerde foto toon, schateren ze het uit. Het leven kan soms zo onverwacht mooi zijn.

Zelfs zonder het foutieve opschrift kan ik zo afleiden waarmee de man zijn kost verdient. Of hij veel fietsers met een lekke band over de straatvloer krijgt betwijfel ik, maar dat zal ruimschoots gecompenseerd worden door de bromfietsen die hier massaal rondrijden. Sinds het millennium is het aantal brommers in Indonesië geëxplodeerd. De reden ligt vooral in het feit dat er gemakkelijker geld kan worden geleend. Naar schatting heeft 1 op 5 Indonesiërs een brommer. Op een bevolkingsdichtheid van 260 miljoen betekent dit zo’n 52 miljoen scooters. Men schat de dagelijkse verkoop op maar liefst 22.000 nieuwe exemplaren. De man mag dus op beide oren slapen. Ook al is de schrijfwijze van zijn Tube Express Mobile totaal verkeerd geschreven, morgen zal hij daardoor nog niet zonder werk vallen.