Drones: een moeilijk verhaal…

Wereldwijd vieren moslims vandaag het Offerfeest, zo ook in Sulawesi waar het gros van de bewoners de islam religie aanhangen. Al voor dag en dauw of beter gezegd, nog bijna in het holst van de nacht, weerklinkt een kakofonie aan zangerige gebeden. Het lijkt wel of de imams elkaar op deze speciale dag de loef willen afsteken. Ik druk mijn hoofd diep weg in het muffe hoofdkussen, maar de oorverdovende oproep tot gebed is net bedoeld om mafkousen uit het bed te lichten. Na tien minuten bezwijk ik. Bij het betreden van de mini-mini badkamer (dat net plaats biedt voor een toilet en een grote regenton)  wordt mijn ochtendhumeur er niet echt vrolijker op. Ik kom niet verder dan enkele ijskoude waterspatten op mijn gezicht.

Wanneer ik mij naar buiten begeef, begint de dag langzaam te ontwaken. Ondanks het vroege ochtenduur is er al behoorlijk wat volk op de been. De straat van mijn hostel is afgesloten en een politiebeambte regelt het verkeer in goeie banen. Ik volg met slaperige ogen de meute. Ter hoogte van de moskee word ik meteen wakker. Al minstens duizend gelovigen hebben hun gebedsmatje uitgerold. Met de sneeuwwitte moskee met gouden koepels als achtergrond vormt het de ideale setting voor dronefotografie. Zou ik?

Ruim een half uur later, wanneer de viering al in volle gang is, loop ik wat onwennig doorheen de zittende en biddende menigte. Is dit wel een goed idee? Kan het überhaupt wel? Ik twijfel… Hoe zit het hier met de privacyregels en mag je zonder toelating een drone gebruiken bij grote manifestaties met religieuze inslag? Mijn ogen vallen op een groepje gelovigen in politie uniform. Ik wurm me moeizaam richting het wetgevend gezag. In gebarentaal en wijzend op mijn drone vraag ik hen of het wel oké is. Wanneer één van hen zijn duim in de lucht steekt, gevolgd door een ondeugende glimlach, valt de opgekropte spanning weg.

Een minuut later zweeft mijn drone als een nieuwsgierige arend boven de mensenzee. Ik zie biddende kopjes het luchtruim afspeuren. Heel erg op mijn gemak voel ik me evenwel niet. Stel je een gelijkaardige manifestatie voor, de Paasviering in Rome. Je maakt er geen schijn van kans om ook maar één droneshot te maken. Hier in Sulawesi, maar ook op vele andere plekken in Indonesië, wordt het gebruik van een drone alsnog niet aan banden gelegd. Het blijft een moeilijk verhaal. Drones mogen dan wel veelal schitterende beelden opleveren, de hier nietsvermoedende gelovige, die verzonken is in zijn gebed, zal daar wellicht anders over denken. Bijkomend probleem is dat die toestellen, hoe je het draait of keert, een ‘rot’ geluid produceren. Precies omdat storend element te beperken, hou ik behoorlijk wat afstand en beperk ik mijn opnames tot enkele minuten. Net wanneer ik mijn drone terug naar zijn landingsplaats breng, wordt de eindzege gegeven. Matjes worden opgerold, kandora’s afgeklopt en handjes geschud. Ook ik moet menig gelovigen de hand schudden en bij sommigen moet ik zelfs mee op de foto. Sommigen kloppen mij hartverwarmend op de schouders en wijzen goedkeurend naar mijn drone. Het mag duidelijk wezen, ik mag hier dan wel de vreemde eend zijn, ongewenst ben en was ik hier zeker niet…