Hoop doet leven…

Ik moet eerlijk bekennen dat ik me soms schaam over mijn ecologische voetafdruk. Toegegeven mijn CO² uitstoot zal inzake afgelegde reisafstanden te verwaarlozen zijn. Over duurzame mobiliteit op vakantie kunnen veel klimaatspijbelaars nog iets leren van mijn manier van reizen.

Bij mij wringt het schoentje eerder bij de hoeveelheid waterflessen die ik consumeer. Door mijn niet geringe sportieve prestaties sla ik dagelijks ettelijke liters vloeistof achterover. Dat vertaalt zich in een aanzienlijke hoeveelheid plastieken flessen en dat elke dag opnieuw. Mocht ik in Europa rondtoeren dan zou ik niet verlegen zijn om aan te kloppen bij de lokale bevolking met de vraag mijn fles te hervullen. In Azië ligt dat een stuk moeilijker. Het consumeren van kraantjeswater is als Russische roulette. Je kan geluk hebben en resistent blijken te zijn voor de bacteriën, maar voor hetzelfde geld heb je pech en zit je meer op de wc-pot dan op de fiets. Ik kies dus maar het zekere voor het onzekere en koop dus drinkbaar water.

In Thailand zal ik gelukkig met een geruster geweten rondfietsen. Niet dat de kwaliteit van het kraantjeswater veel beter is dan in de omringende landen, geenszins vermoed ik. Neen, in Thailand heeft de regering in grote steden tapmachines met schoon drinkwater geplaatst. Deze machines gebruiken ozon en UV-licht om het water te zuiveren. Het hervullen van je fles is belachelijk goedkoop en het te betalen bedrag wordt bepaald volgens het volume. Voor 1 liter betaal je amper 10 eurocent. Na Maleisië is dit het tweede land waar deze tapmachines in het straatbeeld opduiken. Mocht men dit systeem in gans Azië introduceren dan zou dit al een stap in de goede richting zijn om de gigantische afvalberg drastisch te verkleinen. Hoop doet leven…