Vreemde eend…

Hoe en balletje rollen kan. Toen de professor van het ‘South City Hospital’ het verhaal van mijn solar fietstocht vernam, was hij zo onder de indruk dat hij prompt de lokale TV-zender van Silchar opbelde. Nog diezelfde dag werd er in de namiddag op de deur van mijn kamer geklopt in het hotel waar ik verbleef. Bij het openen zag ik een glunderende manager omringd door twee heren, netjes gekleed alsof ze onderweg waren naar de hoogmis. “Hello, mister Grégory, this people are of the press and they would like to interview you about your extraordinary bike trip.” Het droop ervan af dat de mananger het zag als een uitgelezen kans om zijn hotel in the picture te plaatsen. We kregen dan ook de beste hotelkamer toegewezen waar het interview kon plaatsvinden. De ruimte had iets weg van een hotelsuite met een knusse sofa, twee club fauteuils, een grote eettafel, een salontafel, een mooie buffetkast, een moderne tv flatscreen en een kingsize bed. Kortom, een hotelkamer voor wie bereidt was diep in zijn geldbeurs te tasten. Ik was al blij met het gevoel er heel even te mogen vertoeven.

Terwijl de cameraman er nog wat accessoires bij sleurde om het geheel nog huiselijker te maken, stond de presentator ijverig zijn haar te kammen. Eén ding was zeker, de kijker zou zich alvast niet vergissen tussen de presentator en de geïnterviewde. Terwijl mierzoete thee met gebak werd geserveerd, overliep de presentator kort het neergeschreven scenario. Oeps, dat leek dan toch iets professioneler dan ik had gedacht. Wat volgde leek wel op een uitzending van Zomergasten. De presentator bleef maar vragen stellen. Telkens ik dacht dat zijn inspiratiebron was uitgeput, schudde hij een nieuwe vraag uit zijn mouw. Het interview duurde zolang dat er zelfs tot tweemaal toe een pauze van 10 minuten werd ingelast. Af en toe richtte de presentator zich ook rechtstreeks tot de camera en schakelde dan over van het Engels in het Hindi. Uiteindelijk duurde het ganse interview 2 uur en 15 minuten. Al die tijd had de manager aandachtig meegeluisterd. Ik zag hoe hij zichtbaar genoot wanneer de presentator mij vragen stelde over mijn verblijf in het hotel. Gratis reclame kon het hotel best wel gebruiken, want in de voorbije vier dagen had ik het aantal gasten op één hand kunnen tellen. Na het interview volgde nog een fotoshoot. Toen ik dacht dat het echt was afgelopen wou de presentator ook nog wat vragen stellen in de ruimte waar mijn fiets en trailer waren gestald. Ik vreesde al dat de hele mediacircus nog eens ging overgedaan worden, maar gelukkig beperkte hij zich tot een handvol vragen. De uitzending zou omwille van het bijzondere thema ’s anderdaags vertoond worden tijdens hun extra-large weekendeditie.

Zelf heb ik het eindresultaat niet gezien, maar dat het niet onopgemerkt voorbij was gegaan, kon ik met eigen ogen vaststellen. ’s Anderdaags klopte namelijk een alweer glunderende manager op mijn kamerdeur met de boodschap dat er een handvol mensen mij beneden stonden op te wachten. “Mister Grégory, they saw you on television and they would like to see you personally and discuss about your solar journey.” En effectief, beneden stond een welkomstcomité van negen bewonderaars mij op te wachten. Mijn televisie optreden had hen zo van hun sokken doen blazen, dat ze kost wat kost die rare snuiter ook in eigen persoon eens wilden zien. Een obligate selfieshoot kon uiteraard niet uitblijven. Ik zal stilaan toch moeten geloven dat ik een beetje een vreemd eend ben…