12 oktober 2002

Het ligt wat verscholen, geprangd tussen een wirwar van samenkomende straten. De achteloze toerist loopt er zo voorbij, maar vraag je aan de locals waar het Ground Zero Memorial zich bevindt, dan krijg je meteen een heel verhaal te horen. Voor velen onder hen staat de datum van 12 oktober 2002 voor eeuwig in hun geheugen gegrift. Op die bewuste dag ging het licht voorgoed uit in de nachtclub Sari, gelegen in de badplaats Kuta op Bali.

Het feestgedruis was in volle gang. De beats dreunden over de dansvloer en de alcohol vloeide rijkelijk. De sfeer was zwoel, exotisch, extravagant. Ingrediënten die zo eigen waren aan de uitgaansbuurt van het toeristische Kuta. In het holst van de nacht en te midden van de feestvierders weerklonk plots een oorverdovende knal. Een autobom verwoestte in één klap de populaire discotheek Sari Club. Ongeveer op hetzelfde moment blies een zelfmoordactivist zich op in de druk bezochte Padi bar. De moordzuchtige vernieling kostte 202 mensen (in hoofdzaak toeristen) het leven en nog eens 209 raakten gewond. Het eens zo vredige en zonnige Bali daverde op zijn grondvesten.

Naast het menselijk leed, waren de economische gevolgen voor het toeristische Bali desastreus. De negatieve gevolgen lieten niet op zich wachten. Na de aanslagen volgde een tsunami aan annuleringen van toeristen, niet alleen aan de badsteden, maar evenzo deelde de rest van het land in de klappen. Het was niet alleen een serieuze streep door de rekening voor de hotel- en restaurantsector, ook reisleiders, masseurs en winkels zagen hun omzet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Bali, dat jarenlang de locomotief was van het Indonesische toerisme was ontspoord en het zou jaren duren om het terug op de juiste rails te plaatsen.

Ik staar naar het Ground Zero monument, opgericht ter nagedachtenis van de 202 mensen die omkwamen tijdens de bomaanslagen. De gedenkplaats is ontworpen als een soort contemplatieve ruimte. Het straalt een zekere mate van veerkracht uit t.a.v. het terreur. Op een eenvoudige marmeren plaat staan de namen gegrift van de doden. Het lijkt wel een ingelijste foto waarvan het kader bestaat uit sierlijk uitgehouwen beeldhouwwerk met onvervalste traditionele Balinese patronen.  Heel af en toe naderen toeristen tot aan de foto, maar de meesten werpen van op het trottoir aan de overkant van de straat een blik op het monument. Uit hun schoudertas steekt een strandlaken en bengelen teenslippers ongeduldig om in aanraking te komen met het zand. In gedachten voelen de toeristen reeds de opspattende golven. Ze zetten hun zonnebril terug op en vervolgen hun weg, richting het strand. Het leven gaat verder, althans voor de voorbij schrijdende toeristen…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *