Kerstavond

Samen reizen betekent onvermijdelijk compromissen sluiten. Het is een beetje als een huwelijk: geven en nemen en proberen een gulden middenweg te zoeken waarbij beide partijen zich in kunnen vinden. Helaas dreigde onze huwelijksboot, nog voor het goed en wel te water was gelaten, reeds schipbreuk te leiden. Mijn fietskompaan wou namelijk net voor we de grens overstaken het probleem van zijn derailleur en ketting eens grondig aanpakken. Ik vond het al vreemd dat dit precies nu moest gebeuren, goed wetende dat we een zware fietstocht (140 km, 1354 m hoogtemeters, totale stijging 2.902 m en totale daling 2.304 m) voor de boeg hadden.  Al snel constateerde hij dat de ketting aan vervanging toe was, de derailleur behoorlijk scheef trok en dat de tandwielen van de achterste cassette tot op het bot waren versleten. Een nieuwe facelift drong zich op, maar in een land (Birma) waar de fietscultuur nog in zijn kinderschoenen staat, is het niet zo vanzelfsprekend om kwaliteitsvolle spullen te vinden. Fietsenwinkels zijn er eerder schaars en doorgaans verkopen ze enkel fietsen en toebehoren. Ze hebben zelden of nooit personeel in dienst die ook daadwerkelijk aan een fiets kan sleutelen. Het duurde dan ook een eeuwigheid alvorens de hele klus was geklaard waardoor het reeds half twee in de namiddag was toen we eindelijk de grens konden oversteken. Schromelijk te laat en bijgevolg moesten we reeds na 40 kilometer de dagtocht staken. Gelukkig vonden we een onderkomen bij een jong Indisch gezin waar we onze slaapmatjes in een schuur mochten uitrollen.

Ik had op de dag van kerstavond eerder de voorkeur gegeven aan een zondags fietstochtje, maar de fietsperikelen van gisteren noodzaken ons om vandaag een extra tandje bij te steken. Gelukkig helpt de gedachte dat onze fietsinspanningen vanavond beloond zullen worden met een gezellige kerstavond. Hoe die zal worden ingevuld is nog één groot vraagteken, maar we kijken er beiden wel naar uit om het gezamenlijk te vieren. Ondanks de soms zeer slechte staat van de weg en de vele, venijnige hellingen slagen we erin om rond vier uur in de namiddag de stad Imphal te bereiken. We sturen onze fietsen meteen in de richting van een soort jeugdherberg waar we vriendelijk ontvangen worden door de manager. Voor nauwelijks 6 euro krijgen we een kamer toegewezen met twee aparte bedden. Een grasgroen muskietennet hangt als een sprookjes baldakijn over de sobere éénpersoonsbedden. De roze verf van de muur is half afgebladerd en grijze schimmelvlekken geven het plafond een artistiek tintje. Het sanitair is in staat van ontbinding. De lavabo is half gebroken en de douche is niet meer dan een kraantje met eronder een grote emmer. Het water is ijzig koud, net als de temperatuur die hier bij valavond rond de tien graden schommelt. Het mag dan wel geen witte kerst zijn, de koude temperaturen wekken toch enigszins het kerstgevoel op.

Dat kerstgevoel verdwijnt echter als sneeuw voor de zon, wanneer we te horen krijgen dat de deuren van de jeugdherberg om acht uur ’s avonds hermetisch worden afgesloten. Ons voornemen om kerstavond in gezelschap van enkele Indiërs door te brengen, mogen we dus vergeten. We besluiten dan maar om voor sluitingstijd een kerstmaal te nuttigen in een nabijgelegen eettentje. Er staat maar één gerecht op het menu: bonencurry met naanbrood, geserveerd met mierzoete Indische masala thee. Iets voor acht uur zijn we terug op de kamer die er met het kunstlicht nog troostelozer uitziet dan bij aankomst. Terwijl we in de verte mensen horen kerstliederen zingen, zakken we iets dieper weg in onze slaapzak. Het is niet bepaald een memorabele kerstavond te noemen. Hopelijk verloopt de overgang van oud naar nieuw toch ietsje feestelijker…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *