Fietsen zonder grenzen…
Het is gek, maar in ons leven willen we over zoveel als mogelijk controle hebben. Zekerheden voelen aan als een houvast, als iets dat vertrouwen inboezemt. De wereld waarin we leven, duwt ons ook in zo’n keurslijf. Het wordt ons met de paplepel meegegeven. Hard studeren om later een goeie baan te hebben en veel geld te verdienen. Want geld maakt gelukkig, niet? Daar is iets van aan, of beter gezegd, het maakt het leven gemakkelijker. Zo heb ik vandaag dankzij zuurverdiende centen een fietsenhandelaar uit Maleisië gelukkig gemaakt en mezelf ook een beetje. Al situeert geluk zich voor mij eerder op een ander niveau, waar geld niet het onderwerp van uitmaakt. Met geld kan je misschien een stukje geluk kopen, maar daar houdt het ook ergens op. In hoeveel huizen kan een mens wonen? Hoeveel auto’s kan een mens tegelijk besturen? En hoeveel verschillende maatpakken kan iemand per dag aantrekken?
Door mijn manier van reizen, heb ik leren leven met weinig, een huis op twee wielen. Toegegeven, ik kan moeilijk compromissen sluiten als het op foto- en filmapparatuur aankomt, maar dat is dan ook mijn enige guilty pleasure. En daarenboven is het in functie van de manier waarop ik doorheen de wereld reis. Na meer dan twaalf jaar vaak voor een lange periode ‘on the road’ te zijn, blijft de fiets nog steeds hét vervoersmiddel bij uitstek. Dat pedalerend gevoel om te fietsen zonder grenzen, het is een terugkerende constante in mijn leven. Doorheen de vele reizen heb ik gaandeweg ook mijn passie voor fotografie en film ontdekt. De uitpuilende fietstassen vol beeldmateriaal resulteerden uiteindelijk tot fel gesmaakte fotofilmreportages.
De cirkel is rond en zo heb ik het graag. Het is een leven dat doet dromen, een leven dat wordt opgediend als een feestmaal waarvan ik intens lang kan genieten, omdat ik weet wat traagheid is. Of ik me ooit nog zal aarden in mijn vertrouwde omgeving? Het is een vraag die me ook nu weer bij mijn kort, onverwacht verblijf in België meermaals werd gesteld. Ik zal niet ontkennen dat zo’n nomadenbestaan diepe sporen nalaat op mijn zwerversziel. Die drang naar avontuur en het omarmen van die onnoemelijke gastvrijheid overal ter wereld, het is ei zo na het mooiste wat er is. Maar het opperste geluk blijft toch om dit alles te kunnen delen met wie je lief hebt. Misschien komt die dag ooit nog eens terug, ooit. Tot zolang blijf ik fietsen zonder grenzen, op de grens tussen nimmer en ooit…
Add a Comment