Borobudur
Er zijn van die plaatsen in de wereld waar superlatieven tekort schieten om uitdrukking te geven aan je verwondering, je verbazing, je ontzag. Borobudur, het grootste boeddhistische heiligdom ter wereld is dan ook niet voor niets de populairste toeristische bestemming op Java.
De Indonesische overheid is zich bewust van de magnetische, toeristische aantrekkingskracht en heeft de voorbije jaren ontdekt dat het behoorlijk munt kan slaan uit deze versteende getuigenis uit een ver verleden. Meer nog, wie Borobudur wenst te ontdekken voor dag en dauw moet daarvoor diep in zijn beurs tasten. Gemiddeld kost een ticket vóór zonsopgang €30, zowat het dubbele van een dagticket.
De Belgische persfotograaf en schrijver Michiel Hendryckx omschreef het ochtendlicht ooit eens als het mooiste fotografische licht. Op het punt waar de nacht de dag raakt en de ochtend schoorvoetend ontwaakt, is het licht inderdaad op zijn zachtst. De contouren van alles wat schoonheid uitstraalt krijgt een nog mooiere glans, een nog intensere dimensie. Met die wetenschap in het achterhoofd stuur ik mijn fiets in het holst van de nacht richting Borobudur, een flinke 40 km verwijderd van Yogyakarta.
Bij aankomst om vier uur in de ochtend koop ik als allereerste toerist van de dag mijn toegangsticket. In de verte zie ik dansende koplampen naderen. De toeristenstroom trekt zich langzaam maar zeker op gang. Wanneer de poort een half uur later wordt geopend, zie ik een zee van zaklampen om me heen. Het mag duidelijk wezen, de morgenstond heeft goud in de mond en dat mag hier voor de Indonesische overheid haast letterlijk worden opgevat.
Eenmaal ik het terrein betreed, doemt de tempel in de schemering op, gebouwd als een stoepa, 123 meter breed en 35 meter hoog. Meteen valt de symmetrie op. Het complex staat symbool voor de kosmos, waarbij de basis de wereld voorstelt en de top de hemel. De beklimming van het bouwwerk wordt algemeen gezien als een spirituele stap op weg naar verlichting. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar weinig van merk, want ik word door de menigte gestuwd naar de top. Helemaal boven verspreidt de mensenmassa zich, al concentreert het gros van de meute zich op de plek waar de zon straks aan de horizon zal verschijnen. Het duurt niet lang of de eerste kreetjes van verwondering zijn hoorbaar. De hemel kleurt fluweel zacht in een harmonie aan kleuren en dompelt het heiligdom in een warme gloed. Op de ronde terrassen staan koepels in de vorm van ministoepa’s. Hier en daar is een stoepa halfopen en staart een zittende Boeddha voor zich uit. De ochtendzon heeft het geheel een extra dimensie. Het heeft iets vertederend, iets breekbaars. Mocht je deze gewaarwording in je eentje tot je kunnen laten doordringen, dan moet de verlichting inderdaad nabij zijn. Het toerisme neemt helaas een stuk van de magie weg, maar gelukkig maakt de zonsopgang veel goed…
Add a Comment