De nacht was kort, zeer kort, maar dat weerhoudt Nadine niet om fris en monter aan de ontbijttafel plaats te nemen. Ik had liever nog wat blijven uitslapen, maar ik vrees dat ik daarvoor met het verkeerde gezelschap op pad ben. Na het ontbijt gaan we meteen op zoek naar een bus die ons naar onze eerste bestemming brengen moet: Hassan. De grootstad Bangalore laten we aan ons voorbijgaan. Bangalore telt weinig historische bezienswaardigheden en leeft dankzij de gratie van de opkomende IT wereld. In een mum van tijd is de stad met iets meer dan 600.000 inwoners getransformeerd tot een trendy, high-speed, 24 op 7 bruisende megalopolis van meer dan 8 miljoen inwoners. Niet meteen datgene waar we naar op zoek zijn.
We maken meteen kennis met één van de voornaamste vervoersmiddelen van India: de tuk-tuk. Ook in andere landen is deze gemotoriseerde riksja in het straatbeeld niet weg te denken. Het enige verschil is dat je ze hier overal aantreft. Ze kunnen in principe 2 mensen vervoeren, maar het is ons al snel duidelijk dat vele tuk-tuk drivers een plaatsje willen halen in het Guinness Book of Records. De tuk-tuk brengt ons feilloos naar het busstation waar we meteen op de bus hoppen richting Hassan. De reis is begonnen, wij zijn klaar om Zuid-India te omarmen.
Op onze route naar Hassan houden we halt in Sravanabelagola. De plek is vooral bekend om een standbeeld dat in de volksmond Heer Bahubali heet of mooie mijnheer. Het standbeeld staat op de top van een rotsheuvel, 614 trappen hoog. De beklimming valt me zwaarder dan verwacht. Speelt mijn vermoeidheid me parten of is het eerder de brandende zon die me zo loom als een slak maakt? De beeltenis van de naakte man mag dan wel ruim 18 meter hoog zijn, echt imponeren doet hij me niet. Het groepje vrouwen met kleurrijk getooide sari’s doet dit echter wel. Ze stralen iets vrolijks uit, iets uitnodigend. Dat laatste is letterlijk op te vatten, want voor we het goed en wel beseffen worden we mee op de foto gevraagd. Indiërs zijn dol op selfies en als ze de mogelijkheid zien om ook een Westerling te portretteren dan zullen ze die kans zelden aan hen voorbij laten gaan. De fotoshoot voelt in het begin wat onwennig aan, maar al gauw is het ijs gebroken en stijgt de hilariteit ten top. Een zalig moment.
Reizen is een beleving met al je zintuigen en dus zijn we maar wat nieuwsgierig wanneer we, na de verkenning van de tempel op Chandragiri Hill, een kraampje ontdekken waar een voor ons onbekend vrucht ligt. De kolossale vrucht blijkt jackfruit te heten. Zijn stekelige schil doet me denken aan Durian, het stinkende kingfruit dat ik in Maleisië ontdekte. De dame achter het kraampje ziet ons dralend gedrag en biedt ons meteen twee stukjes aan. Het smaakt verrassend honing zoet. Al snel krijgen we tekst en uitleg van een toevallige voorbijganger. Zo zou de jackfruit één van de grootste aan bomen groeiende vrucht zijn. Het wordt zowel als hapklare snack verkocht, maar evenzo als specerij om zoete gerechten op smaak te brengen. De man prijst ook zijn voedzaam karakter aan, want de vrucht bevat tal van vitamines. In ieder geval weet de zoete, exotische vrucht ons best te bekoren. Het ziet er naar uit dat onze rondreis doorheen Zuid-India ook op culinair gebied heel wat te beiden zal hebben…
