De verdoken armoede van Maleisië.
Ik moet toegeven, Kuala Lumpur voelt overweldigend aan. Het stadsaanzicht wordt gedomineerd door torenhoge gebouwen, 360° in het rond. Naast de moderne wolkenkrabbers krioelt het in de stad van shopping malls waar verdwalen haast een doel op zich is. Economisch gaat het Maleisië voor de wind. Ook op politiek vlak waait er sinds de voorbije verkiezingen van mei 2018 een nieuwe bries aan de top van de regering. De regeringspartij die ononderbroken sinds de onafhankelijkheid in 1957 hardhandig en corrupt de plak zwaaide, werd zwaar afgestraft door de oppositiepartijen. Maleisië is goed op weg om deel uit te maken van het select groepje rijkste landen van Zuidoost-Azië, zoals Singapore, China en Japan.
Door die megalomane glamour en glitter in de metropool Kuala Lumpur waan je je haast in een perfecte wereld. Maar schijn bedriegt. In Kuala Lumpur liggen armoede en rijkdom pijnlijk dicht bij elkaar. Zo leven onder de wirwar van bruggen talloze mensen in geïmproviseerde tentenkampen. De werkloosheid in Maleisië mag dan wel relatief laag zijn, dat impliceert niet meteen dat mensen royaal kunnen leven van hun inkomen. Voor velen schommelt hun salaris rond de 350 euro per maand. Voor wie geen werk en onderdak heeft, is overleven een dagelijkse strijd.
Ik ben zo blij dat ik niet de enige ben die hier oog voor had,
de toeristen lopen non chalant blij rond, tussen mensen die slapen op straat of kampen met een handicap.
Ik begreep er niks van en had zoveel zeer. Ik dacht in het begin dat Malesie een land was die aan mantelzorg deed maar
ik ben terug in kuala lumpur en zie dat de realiteit zich anders vertaald.
Ik hoop naar de toekomst toe dat er hier iets aan wordt gedaan want naar mijn aanvoelen lijkt het erger te zijn geworden dan 3 jaar geleden,