De groenteboer

Met de jaren zijn sommige beroepen in België deel gaan uitmaken van de geschiedenisboeken. De tijd dat de melk- en groenteboer zijn dagelijkse ronde deed in steden en dorpen is pure nostalgie geworden. Supermarkten en kruidenierswinkels hebben jaar na jaar hun assortiment uitgebreid. De noodzaak om van deur tot deur melk en groenten aan de man te brengen werd overbodig. Ook kruidenierswinkels sloten het voorbije decennium massaal hun deuren. De concurrentie met grootwarenhuis was te groot geworden om nog langer leefbaar te blijven. Een trend die inmiddels ook zichtbaar is bij dorpsslagers en -bakkers. Time is money geworden en dus wil de Belg zoveel als mogelijk zijn inkopen in één en dezelfde winkel doen.

In Indonesië neemt de welvaart nog niet zo’n vaart en is het begrip ‘time is money’ nog niet echt doorgedrongen. Grote supermarkten vind je voornamelijk terug in de zeer grote steden, maar eenmaal daarbuiten hebben kleine kruidenierswinkels nog een bestaansrecht. De melkboer ga je er evenwel niet zo snel tegen het lijf lopen. In Indonesië worden zuivelproducten sowieso zelden geconsumeerd. De groenteboer daarentegen maakt in veel  wijken van steden en dorpen nog deel uit van het straatbeeld. Ook dat heeft indirect met de lagere welvaart te maken. Vlees is voor vele Indonesiërs te duur en dus zijn groenten een waardig en goedkoper alternatief. Als de groeteboer op zijn scooter met aanhangwagen langskomt, zijn de huisvrouwen er als de kippen bij om hun groenten aan te kopen die ze nodig hebben voor de maaltijd. De komende decennia zie ik daar weinig verandering in en misschien is dat maar goed ook. De lokale handel van kleine zelfstandigen is nu eenmaal de economische motor van een land als Indonesië.

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *