Reizen is één lange omweg naar huis om terug te keren met een hoofd vol indrukken die als puzzelstukjes in elkaar vallen tot een uniek kunstwerk. Het is een creatief proces, net als schrijven. Wat dat laatste betreft, zit ik met een serieuze achterstand inzake reisverslagen. Reizen is dan ook een fulltime job 😉 Mijn indrukken over mijn bezoek aan Ipoh en Georgetown op het Maleisische eiland Penang hebben jullie nog te goed. Maar om niet helemaal het noorden kwijt te raken, zal ik systematisch ook mijn huidige reisindrukken neerschrijven, want inmiddels ben ik aangekomen in Sumatra.
De komende drie maanden ziet mijn reisschema er sowieso behoorlijk anders uit. Uitgetekend met pen en papier lijkt het eerder op de draden van een spinnenweb waarbij wisselende vervoersmiddelen de richting zullen bepalen van mijn route. Reizen is voor mij als een soort ganzenspel waarbij de worp van de teerlingen mijn reisbestemmingen bepalen. Deze keer zal ook mijn gezelschap een beslissende factor spelen. Zopas heb ik het gezelschap gekregen van een vriendin uit Gent waarmee ik de komende drie weken Sumatra zal verkennen. Daarna spring ik terug voor een tiental dagen op de fiets om het zuiden van Maleisië en Singapore te verkennen. Halverwege maart vlieg ik naar Zuid-India om mij onder te dompelen in een oeverloze zee van kleuren en indrukken. Tijdens deze trip kan ik rekenen op het gezelschap van een echte globetrotster uit Poperinge. Ik ben uitermate benieuwd hoe mijn eerste kennismaking met India me zal bevallen. Gelukkig kan ik terugvallen op een behoorlijke reiservaring en de dosis avontuurlijke ingesteldheid van mijn reiskompaan. Vanaf begin april kies ik opnieuw resoluut voor de fiets als vervoersmiddel en vlieg ik met mijn hebben en houden naar Sri Lanka. Ergens begin mei keer ik dan terug naar Indonesië om mijn ontdekkingsreis op de diverse eilanden (Java, Bali, Lombok, Komodo, Flores, Timor, Sulawesi, Kalimantan) al fietsend verder te zetten. Als je weet dat Indonesië meer dan 17.000 eilanden telt, dan ben ik nog een tijdje zoet.
De draad van mijn solar-bamboefiets-avontuur pik ik terug op ergens in september of oktober. De reis naar huis is dus nog lang en gelukkig maar, want voor mij is reizen een vorm van ademen. Reizen is niet zozeer een kwestie van bestemmingen opzoeken, maar van ingesteldheid. Je openstellen voor andere culturen, volkeren en die een plaats geven in je eigen leefwereld. Voor wie zelden of nooit op reis gaat, is dat vaak moeilijk te snappen. Zeker in de virtuele wereld waarin we leven kan je voortreffelijk reizen vanuit je stoel. Dat klopt, maar de reisbeleving is van een totaal andere dimensie. Xavier de Maistre, broer van de conservatieve Franse filosoof Joseph de Maistre, heeft in zijn leven twee reisboeken geschreven. In het eerste beschrijft hij een reis door zijn slaapkamer, en in het tweede doet hij die reis nog eens over, maar dan ‘s nachts, in zijn pyjama. Het is fascinerend om te zien hoe de reiziger de voorwerpen die hem zo vertrouwd zijn op zijn verre reis ziet als iets totaal onbekends. Hij mijmert over zijn bed en over een spiegel. Turend naar de sterrenhemel betreurt hij dat er zo weinig mensen nog de tijd nemen om dat te doen. Hij reist in zijn gedachten nergens en overal naartoe en dat in de besloten ruimte van zijn slaapkamer. Openheid en bereidheid de wereld te betrekken in je eigen leefwereld.
Tijdens mijn zwerftochten stel ik mij vaak de vraag wat mijn plaats is binnen dit universum. Ik observeer, registreer en analyseer de wereld die aan mij voorbij glijdt. Al reizend ben ik de wereld en mezelf anders gaan zien. Het is een vorm van levenskunst. Of zoals de de filosoof Alain De Botton het ooit neerschreef: ‘Wie nooit geconfronteerd wordt met het andere zal eindigen als een filistijn.’
