Spoorlopen… Niemand kijkt hier vanop.

De kosmopolitische stad Dhaka is op zijn zachtst uitgedrukt een aparte hoofdstad te noemen. Ik ben nu wel één en ander gewoon, maar wat ik de voorbije dagen in Dhaka heb gezien, tart echt wel mijn verbeelding. Dhaka is niet druk, het is hectisch druk. Dhaka is niet vuil, het is ronduit smerig. Dhaka is niet rumoerig, het is oorverdovend lawaaierig. En toch, ondanks alles vind ik het heerlijk om mij in deze smeltkroes van geuren en kleuren onder te dompelen. Al moet ik meteen ook eerlijk toegeven dat ik hier voor geen geld ter wereld zou willen wonen.

Dhaka telt maar liefst 20 miljoen mensen en dat laat zijn sporen na. Het verkeer is een regelrechte ramp en de straten zien vaak zwart van het volk. Een plekje zoeken om even tot rust te komen is een hele opgave. Zeker als je weer eens geconfronteerd wordt met de opdringerige nieuwsgierigheid van de Bengaal.  Het is een stad die naar mijn gevoel ook nooit echt gaat slapen. Zelfs in het holst van de nacht hoor ik vanachter het raam van mijn guesthouse het verkeer eindeloos verder razen. Overdag overheerst dan weer het getoeter en belgerinkel, want snelheid maken, is in Dhaka een illusie. Het verkeer zit hier haast op elk moment van de dag muurvast. Alles wat ook maar enigszins beweegt, eist zijn plaats op, met alle gevolgen vandien. Omdat de situatie echt wel problematische proporties aanneemt, heeft de overheid geld vrij gemaakt voor een prestigieus metronetwerk. In principe zou de eerste metrolijn binnen twee jaar klaar moeten zijn, maar niemand gelooft dat die deadline zal worden gehaald.

Het openbaar vervoer in Dhaka bestaat uit stadsbussen, maar die rijden zich net zo vast in het verkeer als de rest. Het enige vervoersmiddel dat weinig tot geen last heeft van de verkeersopstoppingen is de trein. Al moet er ook hier meteen een kanttekening worden gemaakt. Treinen vergt doorzettingsvermogen, want de reistijden zijn ontzettend traag. Zijn snelheid wordt voor een groot stuk afgeremd door individuen die er niks beter op vinden dan spoor te lopen. Sporen vormen vaak de kortste route naar een bepaalde bestemming en bijgevolg wordt deze weg gretig gebruikt door iedereen die zich te voet verplaatst. In België worden we de laatste tijd via campagnefilmpjes gewezen op de gevaren van spoorlopen. In zijn sensibilisatiecampagne verspreidt spoorwegbeheerder Infrabel vaak filmpjes over nipt vermeden ongevallen. Ik vrees dat deze hier weinig zouden uithalen. Doordat de mensen hier haast als haringen in een ton samenleven, is er naast het spoor een aparte samenleving ontstaan. Vaak zijn hier de slumps gevestigd. Mensen die wonen in elkaar geknutselde woningen, opgetrokken uit hout, karton en plastic. Het spoor loopt als een levensader doorheen hun leven. Het maakt deel uit van hun achtertuin. Voor de vele kinderen vormt het spoor en de trein hun speeltuin. Groot speelgoed voor kinderen die omwille van de armoede te snel volwassen worden…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *