Een bevreemdende oudejaarsavond

Sinds mijn aankomst in Noord-India heb ik het gevoel dat ik ben terechtgekomen in een land in staat van oorlog. Er gaat geen dag voorbij of ik fiets voorbij strategische uitgebouwde checkpoints. Op zich niks nieuws onder de zon. Er zijn wel meerdere landen waar over een afstand van diverse honderden kilometers controleposten zijn, zeker bij grensregio’s tussen buurlanden is dat niet ongewoon. Wat eerder wel ongewoon en zelfs een stukje beangstigend is, zijn de gigantische aantallen soldaten die hier bij bosjes zowat overal patrouilleren. Zelfs tussen de minuscule bergdorpjes fiets ik vaak langsheen zwaar bewapende bataljons. Stiekem zou ik graag hun machtsontplooiing digitaliseren, maar gelukkig kan ik mijn geestdrift in toom houden. Heel even trek ik toch mijn stoute schoenen aan wanneer ik bij een checkpoint word overgeleverd aan een zoveelste paspoortcontrole. De vraag om een selfie te maken wordt niet uitbundig beantwoord, maar de snelheid waarmee ik mijn mobiele telefoon tevoorschijn tover, verrast hen een beetje. En zo is mijn picture of the day alsnog ingeblikt. Naast de vaste controleposten kruisen ook immense legerkonvooien mijn pad. Dat deze vorm van machtsvertoon meer is dan een routine training mag duidelijk wezen.

Al vrij snel vang ik via gesprekken met locals flarden op van wat er gaande is. Elke dag opnieuw worden mij nieuwe puzzelstukjes aangereikt en krijgt de puzzel meer en meer vorm. Voor een totaal beeld te schetsen, moeten we terugkeren naar eind vorig jaar. Het parlement in India nam toen een omstreden immigratiewet aan die op zijn zachtst gezegd niet op applaus werd onthaald. Concreet wil de regering alle huidige illegale boeddhisten, christenen, hindoes en sikhs die voor 2015 uit buurlanden Bangladesh, Pakistan en Afghanistan naar India zijn gevlucht erkennen als staatsburger. Fantastisch hoor ik je al denken zo’n algehele regularisatie. Klopt, al moet er meteen ook een kanttekening bij gemaakt worden. De immigratiewet geldt evenwel niet voor moslims. Zij kunnen dus geen aanspraak maken op het Indisch staatsburgerschap ook al wonen ze al jaren in India. Daarenboven bleef het niet bij deze wet. De hindoe-nationalistisch regering van premier Modi wil ook het verouderde burgerregister grondig updaten. Zo moet eenieder woonachtig in India ook daadwerkelijk aantonen dat ze het Indisch staatsburgerschap hebben. En daar wringt net het schoentje. Heel wat arme Indiërs hebben totaal geen papieren waarmee ze kunnen aantonen dat ze wel degelijk geboren en getogen zijn in India. Met de nieuwe wet riskeren miljoenen mensen van vandaag op morgen stateloos te worden. De omstreden wetten zorgden de voorbije weken voor een zeer gespannen situatie waarbij felle demonstraties vaak totaal uit de hand liepen. Met harde hand sloeg het leger de protesten neer waarbij vooral in de grensgebieden tientallen doden vielen. Om orde en wet opnieuw te laten handhaven, beloofde de regering dat niet-moslims die niet over de nodige papieren beschikken die alsnog kunnen krijgen. Om mogelijke nieuwe protestacties meteen de kiem in te smoren heeft de regering eind vorig jaar een legertje aan soldaten laten postvaten in de zogenaamde ‘gevoelige’ zones die grenzen aan de buurlanden. Laat deze zones net de plekken zijn waar ik momenteel met mijn fietsje en solartrailer doorheen fiets.

Oudejaarsavond kreeg dan ook een wat bevreemdende invulling. Vooral toen om klokslag middernacht het luchtruim boven het bergdorpje Noney in een gloed van kleuren baadde. De explosies van vuurwerk kregen door de grote aanwezigheid van zwaarbewapende soldaten een totaal andere dimensie. Het leek wel alsof ik me te midden van een oorlogsgebied bevond, niet goed wetende waar ik het best dekking zoeken moest. Het leken wel geweersalvo’s en raketaanvallen die zich haast repetitief herhaalden. Het werd helemaal surrealistisch toen religieuze gezangen heel af toe boven het gedruis opstegen. Het leken wel gebeden om hulp, ijle noodkreten die keer op keer versmacht werden door een nieuwe golf van explosies. Pas een uur later leek de strijd gestreden en waaide er een ijzige kilte over het dorpje. Ik sloot behoedzaam de krakende luiken van mijn sober ingericht kamertje. De stilte werd nog heel even onderbroken door enkele late feestvierders die luidruchtig huiswaarts sjokten. Daarna wierp de nacht definitief zijn zwarte vacht over het dorpje. Ik viel in een diepe slaap zonder het antwoord te kennen of ik de juiste keuze had gemaakt…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *