Als je geniet onderweg, hoef je niet zonodig ergens aan te komen… Wanneer je per fiets een stukje van de wereld verkent, is dat meer dan ooit aan de orde van de dag. Het grote voordeel hierbij is dat je nooit exact weet waar de dag precies eindigen zal. Ik herinner me nog dat ik bij mijn allereerste fietsreis alle routes vooraf en minutieus uitstippelde. Ik had het gevoel gefaald te hebben wanneer ik de geplande eindbestemming van de dag niet had bereikt. Die periode ligt gelukkig al lang achter mij. Ik reis tegenwoordig meer onbezonnen, zonder een vaste route, zonder een welomlijnd plan. Mijn kompas laat ik bepalen door de datgene wat ik op mijn route tegenkom, de kleine dingen des levens, de gastvrijheid onderweg. Vroeger maakte ik mij wel eens ongerust of ik al dan niet een onderkomen voor de nacht zou vinden. Ook die angst is volledig verdwenen. Je kan overal wel ergens terecht en in uiterste nood is de tent een waardig alternatief.
Het lang onderweg zijn, werkt die onbezonnenheid nog in de hand. Niet dat ik een natuurlijke luiheid aanneem, maar de afwezigheid van stress om binnen een wel afgemeten periode een bepaalde reisroute af te leggen, zorgt er wel voor dat mijn reisritme weinig continuïteit vertoont. De ene dag fiets ik 140 km, de andere dag nauwelijks 30 of soms zelfs helemaal niet. Ik neem de dag zoals die zich aanreikt. Misschien daarom ook dat ik zelden vooraf opzoek wat de te overbruggen hoogtemeters zijn. Wat verschil maakt het uiteindelijk als ik voor aanvang van een nieuwe fietsdag weet of ik 1000 tot 2000 meter omhoog moet klimmen. Het niveauverschil moet hoe dan ook overwonnen worden, met of zonder voorkennis van het af te leggen traject. Neen, geef mij dan maar liever de verrassing van het moment, de onwetendheid en de hoop dat de klim minder steil zal zijn dan in werkelijkheid.
Het enige waar ik mijn route wel door laten bepalen is de mogelijkheid om onderweg één of andere bezienswaardigheid mee te pikken, zoals vandaag, de Candi Sukuh tempel. De weg voert me door een prachtig berglandschap. Op de flanken liggen akkers die door noeste arbeid zijn bewerkt tot vruchtbare lappendekens. Ze geven de setting in het algehele landschap een fotografische dimensie. De natuur is op zijn mooist als de mens er in harmonie met de omgeving er zijn eigen toets aangeeft. Datzelfde gevoel van puurheid en schoonheid tref ik aan bij de tempel. Op de flanken van de Gunung Lawu vulkaan hebben mensen eeuwen geleden hier een gebedsplaats gebouwd dat inzake uiterlijk en ontwerp afwijkt van alle voorgaande tempels. De piramidevormige bouw en de grof gehouwen stenen doen me eerder aan Maya tempels denken, zoals je die in grote getale terugvindt in Midden-Amerika. Over de ware functie van het complex tast men nog steeds in het duister. Diende het ter verering van de voorouders of was het eerder een centrum van een tantrische geheime cultus? Die laatste vermoedens zouden best wel eens kunnen kloppen, want de aangebrachte reliëfs vertonen opvallend veel symbolen die verwijzen naar de fallus en de vagina. Zou dit overigens de reden zijn waarom zoveel Indonesiërs hier bloemen komen offeren? Naar het schijnt komen velen onder hen hierheen om een antwoord te vinden op de vraag of de echtgenote trouw is. Ook zou hier het antwoord verscholen liggen over de maagdelijkheid van de verloofde. Ik ben noch op zoek naar het ene, noch op zoek naar het andere antwoord. Ik heb dan ook bewust geen bloemen meegenomen…