Wortelbruggen
Schoonheid laat zelden of nooit in zijn kaarten kijken. Als dat toch gebeurt dan moet je er zware offers voor in de weegschaal leggen en dat heb ik geweten. Als je via de applicatie Maps.me inzoomt op de topattractie in het kleine dorpje Nongriat in de Oost-Khasi-heuvels van India, dan lijkt het allemaal wel mee te vallen. Het kronkelende wandelpad doorheen de jungle is vanaf de openbare weg nauwelijks 9 kilometer lang. Een makkie, zeker voor iemand die haast dagelijks ettelijke kilometers per fiets aflegt. Althans, zo dacht ik…
De Indiase staat Meghalaya staat bekend als het natste gebied ter wereld. De extreme vochtigheid heeft dan ook hele delen van het berggebied omgetoverd tot een haast ondoordringbare jungle. Snelstromende rivieren en ontelbare watervallen hebben deze plek op de toeristische wereldkaart geplaatst. De hoofdattractie wordt evenwel weggekaapt door de zelf groeiende bruggen. Aan de basis ligt de ‘ficus elastica’, een krachtige rubberboom die zijn tentakels overal laat groeien, over rotsen en rivieren. Eeuwen geleden ontdekten de bewoners de aparte eigenschap van deze boom. Met de hand draaiden ze de boomwortels van de ‘ficus elastica’ om elkaar heen en creëerden op die manier een gevlochten bundel touw. Door ze in een bepaalde richting te sturen, ontstond een gewenste architecturale basis. De inventiviteit ging nog verder dan dat. De bewoners bouwden steigers van bamboe en hout en lieten ook daar de jonge wortels hun werk doen. Je kan de natuur wel een handje helpen, maar uiteindelijk is de factor tijd het belangrijkste obstakel in de creatie van de natuurlijke bruggen. Voor de totstandkoming van een volwaardige brug mag je al snel rekenen op een paar honderden jaren.
Het resultaat is dan ook uniek en enig mooi. Helaas bevindt die eigenzinnige natuurlijke creatie zich diep verscholen onderaan in de diepgroene junglevallei. De mensheid mag dan wel een pad met treden hebben aangelegd om die te bereiken, het zijn er wel 3000! Ik heb daarbij nog de slechte gewoonte om al mijn foto- en filmapparatuur mee te zeulen. Reken daarbij nog een pijnlijke schouder die me nog steeds parten speelt en het plaatje is compleet. Zelden vond ik een hike zo vermoeiend en zwaar. Gelukkig kreeg ik in ruil wel drie zeer bijzondere wortelbruggen te zien. De meest imponerende was ongetwijfeld de ‘Double-Decker Root Bridge’. Deze kolossale brug bestaat maar liefst uit twee parallel lopende wortelbruggen. Ook de aanwezigheid van een waterval maakt dit stukje natuurwonder tot een aparte beleving. De wortel boombruggen zijn een duidelijk bewijs dat we prachtige dingen kunnen creëren, zolang we maar respectvol omgaan met de natuur.
Add a Comment