Hanengevechten…

Het is stilaan een intuïtie geworden: fiets ik een dorp binnen en merk ik zonder goede reden ongewoon veel brommers op of een samenscholing van volk, dan gooi ik mijn remmen dicht. Ik weet dan bij voorbaat dat ‘the picture of the day’ om de hoek loert, dat deze momentopname een verhaal kan opleveren.

Langs de kant van de weg, op het erf van een huis zie ik mannen gehurkt zitten. Tussen hen in kleuren een handvol vastgebonden hanen het stoffige plein. Meteen weet ik dat ik hier getuige ben van een stukje cultuur en religie die diep verankerd zitten in de Indonesische samenleving: hanengevechten.

Hanen maken in Indonesië vaak deel uit van huisdieren. Ze worden vertroeteld alsof het kinderen van eigen vlees en bloed betreft. Schijn bedriegt. De troeteldieren worden hier verwend tot ware vechthanen. Ze worden ondergebracht in speciaal gevlochten manden, die men aan de rand van de weg plaatst. Op die manier moeten ze wennen aan rumoer, want dat de gemoederen tijdens zo’n hanengevecht hoog oplopen, kan ik aan den lijve ondervinden. Er staat dan ook veel op het spel. Het kleinste te winnen bedrag bedraagt al gauw 500.000 Rupia’s of het equivalent van één derde maandloon (€30). Ook vechthanen zelf zijn aardig wat geld waard, variërend van één tot twee miljoen rupia’s (60 tot 120 euro). Bekijk het een beetje als onze duivensport, maar dan met een dodelijke afloop.

Het spektakel dat ik aanschouw, is gelukkig niet zo bloederig, want wat er zich voor mijn ogen afspeelt is eerder een soort training. Het spektakel is er niet minder om. Wanneer de hanen oog in oog komen te staan, gaan de veren wijd open. Op een onverwacht moment vliegt de belager omhoog om vervolgens torpedo gewijs uit te halen met zijn klauwen. Het is niet bepaald een mooi beeld, maar de omstanders denken daar duidelijk anders over. Bij een echt hanengevecht wordt er strijd gestreden tot de dood hen scheidt. Voor de gokkers en kijklustige dorpsbewoners is het enerzijds een spel met een hoog adrenalinekick gehalte en anderzijds droomt eenieder om met de grote geldprijs huiswaarts te keren.

De prijzenpot opstrijken staat niet synoniem voor een zorgeloos leven. Heel wat Indonesiërs zijn niet gewoon om met grote sommen geld om te gaan. Een bankrekening hebben ze veelal niet. Voor de pechvogel kan een slechte afloop rampzalige gevolgen hebben. Niet alleen is zijn haan naar pierenland, maar tevens is hij ook zijn volledige inzet kwijt, net als iedereen die heeft gegokt op de verliezende haan. Soms vergokken mannen hun hele bezit en eindigen ze voor ze het goed en wel beseffen aan de bedelstaf.

Hanengevechten hebben evenwel een gewortelde culturele en religieuze waarde. Zo vraagt het hindoeïstisch geloof om te offeren voor de geesten. Voor de hogere geesten zijn dat doorgaans bloemen, maar voor de lagere geesten die eerder ongeluk en ziekte veroorzaken, is het offeren van een dier wenselijk. Met het bloed van de verloren haan hoopt men zo de goden gunstig te stemmen en onheil af te wenden. Hanengevechten vormen vaak een onderdeel van een religieuze ceremonie en is in dat geval zelfs volstrekt legaal.

Gokken is in Indonesië sinds 1981 verboden en daar vallen ook hanengevechten onder. De onderliggende gedachte is dat de regering grotendeels islamitisch is en de islam gokken als een hoofdzonde beschouwt. Maar als iets verboden wordt, is het dus te spannender en dus gebeuren hanengevechten doorgaans stiekem. Hanengevechten zijn teveel verweven met de culturele en religieuze eigenheid van het land om volledig te verdwijnen. De politie van zijn kant doet wat er van hen gevraagd wordt: een oogje dichtknijpen…

 

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *