De lokale visboer
Bij ons in België zijn ze definitief uit het straatbeeld verdwenen. Hier in Indonesië en meer bepaald in Sulawesi maken ze nog deel uit van het dagelijkse leven: de mobiele, kleine zelfstandigen.
Hier hebben ze nog bestaansrecht en kunnen ze nog overleven. In België behoren groente-, melk- en visboer tot de annalen van de geschiedenis. De opkomst van grootwarenhuizen met hun overaanbod aan producten heeft hen schaakmat gezet.
Ook kruidenierswinkels in de dorpskern behoren bij ons haast tot het verleden. Het voorbije decennium voerden ze een ongelijke strijd tegen de moordende concurrentie van winkelcomplexen. Daarenboven waren de streng opgelegde voedselhygiëne normen voor vele kleine zelfstandigen de druppel die de emmer deed overlopen. De zware investeringen wogen niet langer op tegen de geringe omzet.
Niets van dit alles in Sulawesi. Zo is het alziend oog van de voedselhygiëne inspectie hier nergens te bespeuren. De vis komt rechtstreeks uit de zee. Veel verser dan dat kan haast niet. Daarenboven zorgt de windverplaatsing van de scooter voor de nodige koeling. De vis bewaren op een bedje van ijsschilfers hoeft dus ook al niet. Zwaar investeren om zijn job uit te voeren, moet de visboer al evenmin doen. Een scooter, een stok en wat bamboedraad vormen de hoekstenen van zijn mobiel winkeltje. Het leven kan simpel zijn, zolang je maar enige inventiviteit aan de dag weet te leggen…
Add a Comment