Op de bucketlist: de tempel van Inari
Japan mag dan wel een wat apart land zijn door zijn strikte regels en wetten, inzake culturele rijkdom heeft het land heel wat te bieden. Zo heeft Kyoto, die ruim duizend jaar geleden de keizerlijke hoofdstad van Japan was, maar liefst meer dan 4.000 historisch monumenten, waaronder tempels en heiligdommen. Velen ervan zijn vrij goed bewaard gebleven, mede omdat Kyoto gespaard bleef van de bombardementen van de geallieerden tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Al snel ontdekken we dat je probleemloos een week lang kan rondstruinen in deze oude stad. Omdat onze tijd enigszins beperkt is en we liever geen indigestie oplopen door een overvloed aan tempels, beslissen we om er enkele met fluo aan te stippen. We proberen ook in de mate van het mogelijk een soort strategie in te bouwen: de hotspots bij het eerste ochtendgloren, de minder toeristische attracties wat later op de dag. In een stad als Kyoto dat dagelijks het hele jaar door overspoeld wordt door horden toeristen is dat haast een noodzakelijke tactiek om niet onder de voet te worden gelopen.
Wanneer we rond half acht aankomen ter hoogte van het Fushimi Inari Taisha schrijn is er al wat volk op de been, maar echt hinderlijk voelt het niet aan. Dit heiligdom staat niet voor niks op de bucketlist van menig toerist. Liggend aan de voet van een berg slingert dit heiligdom zich via een pad van 4 kilometer omhoog en omlaag. Typerend zijn de ontelbare rode torii-poorten en vossenbeelden. Vooral de opeenvolgende toegangspoorten vormen een fotografische eyecatcher.
Er zijn wel meerdere Japanse heiligdommen die een soort toegangspoort hebben, een zogenaamde torii. Deze rode poorten markeren de grens tussen de materiële, profane wereld en de ruimte van het heiligdom. Het heiligdom Fushimi Inari Taisha is gewijd aan de patroonheilige van het bedrijfsleven. Vooral handelaren en fabrikanten aanbidden Inari. De toegangspoorten werden in de loop van de voorbije decennia geschonken door Japanse bedrijven. In totaal telt het heiligdom meer dan 5.000 rode torii-poorten. De toegangspoorten zijn iconische symbolen geworden van de Japanse religie. Hun oranje kleur dient om de boze geesten op afstand te houden. De torii is oorspronkelijk afgeleid van de torana, een vrijstaande, gewelfde ceremoniële poot uit India. Ze kondigde steevast de ingang van een heilige omheining of stad aan. De eerste torii dook in Japan op rond de 10de eeuw na Christus.
Meestal zijn de torii gemaakt uit hout, maar er bestaan ook stenen varianten. Standaard wordt de torii-poort gevormd door twee lange pilaren, met een grote horizontale dwarsbalk die de twee pilaren verbindt en een kapstuk dat erop rust. Door hun opstelling hebben ze iets weg van een tunnel. We nemen ook opvallend veel stenen vossen waar. Zij worden algemeen beschouwd als de boodschappers en komen in hoofdzaak voor in Inari-heiligdommen.
De bekendheid van het heiligdom kwam er na de beroemde film ‘Memoirs of a Geisha’, een Academy Award-winnende Amerikaanse film uit 2005 geregisseerd door Rob Marshall. Over de ware herkomst bestaan er vele theorieën. Eén ervan stelt dat de torii de stok uitbeeldt waarop de haan zit en die door zijn gekraai de zon oproept. Gelovigen die onder de torii doorlopen, verlaten bijgevolg het rijk van de nacht om het licht tegemoet te lopen. Vervolgens klappen ze in de handen om zo de haan na te bootsen die bij het kraaien met zijn vleugels slaat.
We liggen niet wakker van welke theorie dan ook. We prijzen ons al gelukkig dat we vroeg uit de veren zijn geraakt, want zo slagen we er moeiteloos in om toeristloze foto’s te maken. Wanneer we rond half tien het heiligdom verlaten, stromen de toeristen toe en verzwelgen ze de serene rust die zo typerend was bij het ochtendgloren. Het bewijs werd nogmaals geleverd: ‘de morgenstond heeft goud in de mond…’
Add a Comment