Een feestelijke ontvangst…

Wereldfietsers delen een zelfde aversie voor hoofdsteden. Het liefst fietsen we er in een wijde boog omheen of schrappen het zelfs resoluut als een mogelijke stopplaats. Ook ik koester een haat-liefde verhouding voor kosmopolitische steden, met de miljoenenstad Dhaka is dat niet anders.

Al twee weken ben ik me emotioneel aan het voorbereiden over de manier waarop ik mij in het helse verkeer van de grootstad zal storten. Dhaka telt maar liefst, -ja, je leest het goed- 20 miljoen inwoners en het verkeer is er een ware nachtmerrie. Recent onderzoek heeft berekend dat men dagelijks in de hoofdstad maar liefst 3,8 miljoen werkuren verliest door het verkeer. Zowat alle toegangswegen naar het centrum slippen dicht en eenmaal in het centrum is het vaak eindeloos lang bumper rijden. Je als fietser doorheen de hoofdstad bewegen is dan ook een beetje Russische roulette spelen.

Het wanbeheer in het verkeer is een beetje kenmerkend voor de vele problemen waarmee Bangladesh te kampen heeft. Vorig jaar waren er in het hele land officieel bijna 4 miljoen voertuigen ingeschreven. Het aantal uitgeschreven rijbewijzen tikte af op slechts 2,8 miljoen. Daarin zitten ook de vergunningen om een motorfiets te besturen. De overheid vermoedt dus dat er bijna 1,5 tot 2 miljoen bestuurders rondrijden die niet in orde zijn en waar de rijvaardigheid terecht in vraag kan worden gesteld.

Niet alleen personenwagens en motorrijders terroriseren het verkeer, ook het openbaar vervoer en dan met name de stadsbussen doen hun duit in het zakje. Vooral het gebrek aan officiële bushaltes resulteert in complete chaos. Wil een voetganger de bus nemen, dan kan hij of zij te pas en te onpas een bus aanmanen om te stoppen. Daar het gros van de busmaatschappijen in handen zijn van privéondernemingen, telt elke klant. Bijgevolg slingeren bussen tussen het verkeer door, loerend met arendsogen naar nieuwe klanten. Als je dan toevallig als fietser voorbijfietst, dan is er maar één uitweg: alles uit de kast halen en wegsprinten met de allures van Dylan Groenewegen.

Eerst had ik overwogen om op vrijdag de hoofdstad binnen te fietsen. Vrijdag is het gebedsdag en dus de officiële rustdag in Bangladesh waarvan ruim 85% van de gelovigen moslim zijn. De straten liggen er dan iets rustiger bij omdat het zakenleven dan zo goed als stil ligt. Door de aanhoudende problemen met mijn schouder lukte het me evenwel niet om tijdig in Dhaka aan te komen en dus zat er niks anders op dan op zaterdag de stad binnen te fietsen.

Groot was mijn verrassing toen ik als het ware in een spookstad aankwam. Het leek wel alsof alle leven uit de metropool was verdwenen. Er viel nauwelijks een levende ziel te bespeuren. Tezelfdertijd had mijn entree iets feestelijk. Onder een regenboog van wapperende posters fietste ik te midden van een viervaksbaan waar enkel een handvol riksja’s en een verdwaalde tuk-tuk driver mijn pad kruisten.  Op de hoek van zowat elke straat stonden wethandhavers als versteende vuurtorens verveeld voor zich uit te staren. Er heerste een onwezenlijke sfeer. Het leek zelfs te vredig om waar te zijn. Mijn aankomst viel samen met de verkiezing voor een nieuwe burgemeester en gemeenteraadsleden. Van 10 uur in de ochtend tot 6 uur ’s avonds was er geen verkeer toegelaten en was het volledige stadscentrum verkeersvrij gemaakt. Ik had me geen betere dag kunnen inbeelden om deze miljoenenstad binnen te fietsen. Als je het mij vraagt, dan mag het elke dag van het jaar verkiezingen zijn 😉 .

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *