Naypyidaw: de nieuwe hoofdstad zonder ziel…
Ik hink wat achterop met mijn ‘Picture of the day’ rubriek, maar dat wordt vandaag deels goed gemaakt met twee sfeerfilmpjes over Thailand. Klik op onderstaande link of bekijk ze via de rubriek ‘Film’.
Sfeerbeelden Thailand – Deel 1: https://youtu.be/TvaZkmweHac
Sfeerbeelden Thailand – Deel 2: https://youtu.be/U8AGqw3naeE
Thailand ligt voorgoed achter mij en inmiddels heb ik een nieuwe bladzijde toegevoegd aan mijn solarverhaal. Ik ben aangekomen in de hoofdstad Yangon. Nu ja, hoofdstad… In feite is sinds 2005 Naypyidaw de officiële nieuwe hoofdstad van Myanmar. Of moet ik eerder de oorspronkelijke naam Birma gebruiken? Over die laatste naamswijziging wijd ik eerstdaags nog een kort artikel. De nieuwe hoofdstad Naypyidaw werd in het geheim gebouwd en klaargestoomd om de nieuwe hoofdstad van het land te worden. Alle overheidsinstanties en duizenden medewerkers moesten haast hals over kop naar de nieuwe metropool verhuizen. De rest zou wel volgen, dacht men… Maar dat was buiten de waard gerekend van de bewoners van Yangon. Waarom zouden ze verhuizen naar een artificiële hoofdstad die inmiddels meer weg heeft van een spookstad dan een grootstad? Een metropool waar niemand zich echt thuis voelt en waar er op de aangelegde 20-baans snelweg meer koeien rondlopen dan er verkeer overheen raast.
Ik heb me laten vertellen dat het een hoofdstad is geworden zonder hartslag waar ondermeer ministers, ambtenaren en legerofficieren wonen. De nieuwe hoofdstad beslaat een gigantische oppervlakte die even groot is als West- én Oost-Vlaanderen samen, maar telt nog geen miljoen inwoners. Keith Gribben, de Engelsman die al meer dan 20 jaar in Sidney woont en waar ik elke ochtend mee ontbijt kent de nieuwe hoofdstad bijzonder goed. Als ‘Hydrologist/Water Resources Management Specialist’ werkt hij al vele jaren in Myanmar en moet beroepshalve vaak voor vergaderingen naar de nieuwe hoofdstad. Hij lacht schamper als ik hem vraag of Naypyidaw de allures heeft van een metropool. “Naypyidaw mist een ziel, mist de gemoedelijke gezelligheid die hier in Yangon zowat overal heerst.”
(De foto in bijlage is daar een duidelijk voorbeeld van. Door het zomerse weer speelt het dagdagelijkse leven eens te meer buiten af. Op een steenworp van mijn hotel trof ik deze groep mensen aan, zittend op de spoorrails en met z’n allen kijkend naar het voetbal. Een momentopname uit het leven gegrepen van een alledaagse dag in de stad Yangon.)
Volgens Keith heeft dit deels te maken door de bizarre indeling van de stad. “Men heeft de hele stad ingedeeld in zones. In de ene vind je er hotels, in de andere restaurants, in een nog andere zone bevinden zich de overheidsgebouwen en de woonblokken van de ambtenaren. Je kan trouwens aan de hand van de kleur van de woontorens zien tot welk ministerie de ambtenaren behoren. Zo wonen de medewerkers van het ministerie van landbouw in -hoe kan het ook anders- groen geschilderde gebouwen. In de blauwe gebouwen huisvesten dan weer de ambtenaren die verbonden zich aan het ministerie van volksgezondheid.”
Als ik hem vraag naar de beweegreden van de verhuizing dan haalt Keith zijn schouders op. “Ach”, zucht hij, “geruchten doen de ronde dat het toenmalige militaire regime vreesde voor een aanval vanuit het Westen. Een hooggeplaatste legerofficier zou gewaarschuwd zijn geweest door een astroloog en dat was blijkbaar de aanzet om alle belangrijke overheidsinstanties te verhuizen naar een meer strategische plek.” Als ik hem vraag of hij die theorie gelooft, dan wuift hij lachend met zijn hand. “Neen, persoonlijk denk ik dat de oude hoofdstad Yangon uit zijn voegen aan het barsten was. Er wonen hier officieel 6,5 miljoen mensen, maar vermoedelijk zijn het er veel meer. Yangon trekt heel wat gastarbeiders aan uit India en Bangladesh. Voornamelijk mannen die niet meegerekend worden in de telling.”
Als ik Keith vraag of de nieuwe hoofdstad de moeite loont om te bezoeken dan buldert hij het haast uit. “Ja, zeker weten! De stroom valt er nooit uit en fileproblemen zijn er onbestaand.”
Een mooi verhaal maar zo intriest dat mensen elkaar de zon niet gunnen als ik denk aan de behandeling van minderheden.
En in India is het niet beter hoewel men er de vlag zwaait ;
Nog veel kleurrijke ontmoetingen gewenst voor 2020 !