Durian: stinkende vrucht met een vleugje romantiek…

Van India wordt wel eens gezegd: ‘You love it or you hate it’. Maar wist je dat dit ook wel eens gezegd wordt over de ‘King of Malaysian fruits’, de durians? Dit seizoensgebonden fruit heeft niet alleen een zeer bijzonder uiterlijk, het ruikt op zijn zachtst gezegd ook wel heel apart. Durian fruit heeft iets weg van een eivorm en is bedekt met zeskantige, akelig ogende stekels. Het gewicht schommelt zowat tussen de twee en zeven kilo. Naast de wat vreemde vorm is het vooral de geur die bij de meeste mensen blijft hangen. De sterke, beklijvende geur van de durian dringt namelijk door de buitenste schil en blijft nog lang nadat de vrucht is verwijderd hangen. Precies vanwege de overweldigende geur is de durian op vele plaatsen niet langer welkom. In Thailand, Japan en Hong Kong is de durian verboden op diverse soorten openbaar vervoer. In Singapore is het fruit helemaal niet welkom op het openbaar vervoer. Ook in de taxi’s hangen bordjes om de reizigers te waarschuwen dat ze niet langer welkom zijn als ze het stinkende fruit in hun koffers meezeulen. In Cameron Highlands, waar ik de eerste nacht in een hotel logeerde, hing zelfs in de lift een verbodsteken en een niet mis te verstane boodschap dat bezit van durian werd beboet.

Waarom dit fruit dan toch meerdere harten weet te veroveren? Wel ondanks de stank is durian een superfruit. Van nature is het rijk aan ijzer, vitamine C en kalium, maar ook een verbeterde spierkracht, een gezondere huid en zelfs een verlaagde bloeddruk worden toegeschreven aan deze vrucht. Het eten van durian zou ook werken als een afrodisiacum, een lustopwekkend middel dat seksuele prestaties vergroot. Zou dat de reden zijn waarom vooral mannen vallen voor deze vrucht?

In totaal zijn er ongeveer 30 verschillende soorten durians. Het fruit is afkomstig uit Maleisië, Indonesië en Borneo, maar tegenwoordig zijn er durian-boerderijen in Sri Lanka, Zuid-India, Cambodja, Vietnam, Thailand en het Zuid-Chinese eiland Hainan. De grootste exporteur van het fruit is Thailand.

Als je me naar de geur vraagt, dan moet ik eerlijk gezegd het antwoord schuldig blijven. De smaak is iets gemakkelijker te beschrijven. Het balanceert tussen zoet en citrus, met onbetwiste smaken van banaan en vanille. Na een tweede hap is de smaak krachtiger en scherper alsof er andere aroma’s naar boven komen, zoals roomkaas, ui en sherry-wijn. Toen ik de verkoper vroeg hoe hij de geur van het stinkende vrucht zou omschrijven, zei hij laconiek: ‘Je adem zal ruiken alsof je een tongzoen hebt gekregen van je overleden grootmoeder.’ Ik heb de rest van de durian niet langer aangeraakt…