De was en de plas…
Fietsen is een manier om mij te verplaatsen in tijd en ruimte. Daarbij probeer ik zoveel als mogelijk achter de schermen van het land dat ik bereis te fietsen. Deze manier van reizen heeft mij de meeste voldoening. Enerzijds omdat het me in staat stelt om een inkijk te krijgen in het leven van alledag en anderzijds kan ik hierdoor ook mijn passie voor woord en beeld laten samenvloeien met mijn reismicrobe. De ‘pictures of the day’ vloeien voor een stuk hieruit voort.
Mijn reis verloopt in feite in drie fasen. Er is de voorbereidingsfase (die met de jaren alsmaar korter wordt), er is het reizen zelf en tot slot zijn er de foto-filmreportages. Het samenstellen van die reportages is een hels monnikenwerk. Na het uitzoeken van de gepaste fotobeelden en filmfragmenten, volgt het langzame schrijfproces. Het is een intense periode waarbij ik de reis in al zijn facetten herbeleef. Eenmaal de voltooiing een feit is, begint het reizen van vooraf aan, ditmaal langs culturele centra en parochiezaaltjes. Het zijn steevast heerlijke avonden waarbij ik samen met het geboeid publiek terug in de tijd stap. Ik zittend op mijn fiets en het publiek op mijn bagagedrager of fietsend in mijn bandensporen. De tijd is vaak te kort om alle indrukken te herbeleven, maar steevast keren de toehoorders huiswaarts met een hoofd vol beelden en verhalen. Verhalen die bij velen ’s anderendaags bij de ontbijttafel nog het hoofdonderwerp uitmaken. Tijdens zo’n reportageavond geef ik het publiek altijd de kans om vragen te stellen. Met de tijd heb ik ontdekt dat er een aantal vragen steevast terugkeren. ‘Hoe bekostig je zo’n reis?’, ‘Vind je altijd wel een slaapplaats?’ ‘Hoe doe je dat met het eten ter plaatse?’, ‘Ben je reeds gepensioneerd?’, … Een vraag die ook de top vijf bekleedt en steeds wordt gesteld door een persoon van het vrouwelijk geslacht is: ‘Hoe doe je dat met de was en de plas?’
Wel in wezen is het antwoord vrij simpel. Als ik de mogelijkheid heb om een douche te nemen, dan neem ik meteen ook de gelegenheid te baat om snel wat kleren uit te wassen. Veel stelt dit niet voor, want mijn garderobe neemt nauwelijks de ruimte in van een halve kleine fietstas: 1 lange en 1 korte broek, 1 paar sokken, 1 fietsbroek, 1 onderbroek, 1 zwembroek, 1 handdoek, 1 trui, 2 fiets T-shirts, 1 zakdoek, 1 petje, 2 T-shirt met korte mouwen en eentje met lange mouwen en 1 jas. Heel sporadisch gebeurt het wel eens dat ik mijn kleren laat wassen in een wasserette of wat daar voor moet doorgaan. Al was het maar om heel even die frisse geur van versgewassen kleren te kunnen opsnuiven.
In Indonesië zien wasserettes er net iets anders uit dan bij ons in Europa. Hier zal je bijvoorbeeld geen ruimte vol draaiende wasmachines zien, evenmin kan je er terecht voor een bakje heerlijke koffie om het wachten wat aangenamer te maken. Neen, de wasserettes worden hier gerund door gewone huisvrouwen die proberen een stuiver bij te verdienen. Voor de prijs van nog geen 0.25 euro wordt een pakje kleren van 1 kilo gewassen, gedroogd en gestreken. Moeten er nog schoonmoeders zijn…
Add a Comment