Ideale wereld met een donkere keerzijde…
Wie de ‘Picture of the day’ van gisteren heeft gelezen zou inderdaad haast denken dat Singapore de ideale wereld is. Wie echter doorheen de glitter en glamour van deze wereldstad kijkt, ontdekt echter ook de keerzijde van de medaille. Eén van de problemen waarmee de stad te kampen heeft, is de alsmaar toenemende populatie. Doordat het Singapore economisch voor de wind gaat, werkt deze stad als een magneet op onfortuinlijke migranten uit voornamelijk India, Pakistan en Bangladesh. Men schat dat de bevolking tegen 2030 zal groeien naar 6,9 miljoen inwoners. Dat is ruim 1,2 miljoen meer dan de huidige populatie. De grote hamvraag is echter, waar deze mensen zullen wonen. In de hoogte heeft Singapore stilaan zijn limiet bereikt en dus werpt men meer en meer een blik naar de grond. Niet dat ze holbewoners willen maken van de nieuwe inwoners, maar ingenieurs zijn op zoek naar ruimte onder de grond. Ruimte die zou kunnen worden aangewend om voorzieningen die nu grote oppervlaktes innemen bovengronds te verhuizen naar onder de grond. Zo wordt er gedacht in de richting van waterreservoirs, opslagplaatsen, spoorwegen, afvalverwerkingsinstallaties, etc. Over het prijskaartje van deze gigantische verhuisoperaties wordt voorlopig in alle talen gezwegen.
Een veel groter probleem waar Singapore tegen aankijkt zijn de verontrustende zelfmoordcijfers en dan in het bijzonder onder jongeren. Dat Singapore een land is met heel veel hardwerkende mensen, is al langer bekend. Hun werkcultuur vormt de pijler van hun economische welvaart en daar willen ze honderd procent voor gaan. Prestatiedrang en geld (veel geld verdienen) vormen de drijfveren van hun bestaan. Deze levensfilosofie wordt hier met de paplepel meegegeven. Sublieme schoolprestaties vormen in hun denkcultuur de sleutel tot succes. Traditiegetrouw scoort Singapore vrij hoog op het gebied van internationale prestaties, de PISA (Programme for International Student Assessment). Om de drie jaar vindt er een grootschalig internationaal vergelijkend onderzoek plaats waarbij via representatieve steekproeven de prestaties van 15-jarigen worden gemeten. Ze worden getest op hun kennis en vaardigheid op het gebied van taal, wiskunde en natuurwetenschappen. Voor de ouders is deelname van hun kind aan de PISA een mooie graadmeter inzake een succesvolle toekomst.
De lat wordt door sommige ouders echter onmenselijk hoog gelegd. Wanneer zoon- en of dochterlief ondermaats presteren, dan moeten ze veelal onder druk van de ouders bijlessen volgen. In Singapore is er een heuse bijlesindustrie ontstaan. In het weekend en ’s avond op weekdagen krijgen jongeren op de hoogste etages van de ontelbare shopping malls extra lessen. Ouders zitten er niet om verlegen om daarbij exuberant hoge verloningen neer te tellen. De prijs die jongeren ervoor betalen is echter onbetaalbaar. Door de opgelegde druk en stress zien sommige jongeren maar één uitweg meer: zelfmoord. Faalangst en schaamte om hun naasten niet teleur te stellen zorgen ervoor dat tieners rondlopen met suïcidale gedachten. Ook de overheid treft schuld. Tot heel recent maakte de overheid de cijfers van de allesbepalende examens bekend. De website is inmiddels offline gehaald, maar via een alternatieve website worden de resultaten nog steeds gedeeld.
Dat het dramatische vormen aanneemt , bewijzen de cijfers van de voorbije jaren. Voor jongeren van 10 tot 19 jaar oud is zelfmoord de belangrijkste doodsoorzaak en dat in een land waar zelfmoord plegen officieel verboden is. Precies omwille van het verbod krijgen zelfmoordslachtoffers –en overlevenden een straf opgelegd i.p.v. een adequate behandeling. Maar liefst 4653 jongeren tussen 10 en 19 jaar oud belden het voorbije jaar de zelfmoordlijn op. In diezelfde leeftijdscategorie beroofden 22 tieners zich van het leven. Het zijn onthutsende cijfers die je doen beseffen dat de prijs van het succes in Singapore zwaar betaald wordt.
Bij het verlaten van de hoogste etage van de shoppingmall, zie ik net een handvol tieners één van de vele bijleskantoortjes binnenstappen. Allen hopen ze te kunnen voldoen aan de hoog opgelegde eisen van de ouders en de samenleving. Het zijn gezonde, jonge mensen die hun dromen proberen na te streven. Sommige van hun leeftijdsgenoten kunnen die dromen evenwel niet meer waarmaken. Ze bezweken onder de druk en stapten uit het leven. Ze laten bij familieleden en vrienden een gemis achter dat altijd blijft. Want er is weinig zo verdrietig als een jong iemand die, zijn hele leven nog voor zich heeft, toch de hand aan zichzelf slaat…
Add a Comment