Leven en werken op het ritme van het gebed…

In een land waar men zich hoofdzakelijk per scooter verplaatst, liggen fietsenwinkels uiterst dun gezaaid. Als de wet van Murphy dan nog eens toeslaat op de minst gunstige plek, dan weet ik bij voorbaat dat dit het begin is van het echte avontuur. Om een wat onduidelijke reden is de derailleur volledig in de soep gedraaid. Moet de oorzaak gezocht worden in het bar slechte wegdek of had de derailleur het beste van zichzelf gegeven? Geen idee, alleen stel ik vast dat het een hele klus zal zijn om de fiets opnieuw rijklaar te maken. Met heel veel moeite kan ik de derailleur min of meer zijn oorspronkelijke vorm geven. Na enig rondvraag is er in het stadje Tentena geen fietsenzaak. Via Google ontdek ik dat er wel één en dan ook slechts één is in Poso, een slordige 60 kilometer verwijderd.

Op hoop van zegen zet ik koers naar Karavan Bike Shop in Poso. Gelukkig daalt de weg met 600 hoogtemeters. Geen overbodige luxe als je weet dat schakelen volledig uit den boze is. Om de derailleur en de ketting zo min mogelijk te belasten rij ik op een slakkengangetje. Mijn strategie werpt zijn vruchten af. Wanneer ik uiteindelijk de fietsenzaak bereik, blijkt die gesloten. Terwijl ik wat sta te dralen, komt de buurvrouw aanhollen. In gebarentaal legt ze me uit dat de fietsenmaker naar de moskee is en dat ik gewoon even moet wachten.

Tijd is een rekbaar begrip in Indonesië. Na anderhalf uur wachten stopt een scooter vlak voor de winkel. De jonge veertiger, genaamd Eco, blijkt de fietsenhersteller te zijn. Wanneer hij de metalen deuren van zijn winkel opengooi, heb ik meteen een goed gevoel. De winkel of wat daar voor moet doorgaan heeft meer iets weg van een volgestouwd magazijn van fietsspullen waarvan het gros je eerder in een antiekzaak zou verwachten. In één oogopslag merk ik dat de eigenaar er een geordende chaos op nahoudt. Zo heb ik het graag. Mensen die alles verzamelen omdat ze denken het ooit nog eens nodig te kunnen hebben.

De winkel blijkt niet alleen een fietsenhandel te zijn, het is ook een ontmoetingsplaats voor jong en oud. Iedereen lijkt er wel kind aan huis te zijn. De tam-tam doet snel zijn werk en in een mum van tijd wordt ook de plaatselijke wielerploeg opgetrommeld om kennis te nemen met die wereldreiziger uit het verre België. De communicatie verloopt in gebrekkig Engels, maar is daarom niet minder hartelijk. Terwijl de belangstelling alsmaar aanzwelt, werkt de fietsenhersteller met engelengeduld aan de fiets. Een heel arsenaal aan materiaal wordt aangerukt, tot zelfs een slijpschijf toe. De fietsenhersteller doet me denken aan Luc Ostyn, de sympathieke fietsenmaker uit het West-Vlaamse Boezinge. Ook hij heeft het beste met zijn klanten voor en als het enigszins kan gaat hij voor de beste, maar goedkoopste oplossing. De tijd verstrijkt, maar het euvel met de fiets lijkt onoplosbaar. De derailleur is zo verwrongen dat er niks anders op zit om de hele handel te vernieuwen.

Het leven en het werkritme wordt hier echter bepaald door het gebed en de moskee. Met veel verontschuldigingen en begrip vraagt Eco of ik rond acht uur ’s avonds wil terugkeren. In de tussentijd ontfermt een goeie vriend van hem zich over mij en stelt me voor om in zijn huis te overnachten. Een kwartier later zet ik mijn fietstassen in de kale woonkamer van het bouwvallige huis. In de mij toegewezen kamer ligt een wat groezelige matras op de vloer. De badkamer is vier tegels groot, net genoeg voor een hurktoilet een regenton waarin een plastieken bekertje ronddobbert. Wie in Indonesië een douche wil nemen, leert zuinig om te gaan met water. De man excuseert zich voor het geringe comfort, maar ik voel me de koning te rijk met zoveel gastvrijheid.

Wanneer we rond acht uur terugkeren naar de werkplek is Eco al volop in de weer. Misschien hadden we beter meteen de derailleur vervangen, want in twintig minuten tijd is de zaak beklonken. De geslaagde herstelling wordt afgerond met een paar selfie foto’s, want dit maakt nu eenmaal deel uit van de Indonesische cultuur. Anderhalf uur later plof ik me neer op de matras. Een wolk van stof verspreidt zich doorheen de kamer. Terwijl ik de voorbije dag als een film afspeel, word ik overspoeld door een gevoel van tederheid. Met een zalige glimlach val ik uiteindelijk in een diepe slaap.

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *