Bangladesh is geen fietsland
Ik blijf me toch wel over één iets verbazen in dat toch wel aparte land dat Bangladesh heet. Met name hoe mensen het hier in hun hoofd halen om recreatief te fietsen. Oké, dat er op een bevolking van 180 miljoen inwoners best wat mensen rondlopen die sportief zijn aangelegd, lijkt me de evidentie zelve. Maar dat er een groot aantal van hen het fietsen hoog in het vaandel draagt en zich zelf groepeert tot fietsverenigingen, vind ik toch bijzonder. De reden? Bangladesh is totaal geen fietsland.
Ik heb de voorbije jaren al behoorlijk wat afgetrapt in de meest diverse uithoeken van de wereld, maar nergens heb ik me zo onveilig op de fiets gevoeld als in Bangladesh. Niet alleen is er hier geen fietscultuur, ook de wegen zijn totaal niet afgestemd op deze relatief trage tweewielers. Fietspaden moeten hier nog worden uitgevonden en de wegen tussen de grote steden zijn levensgevaarlijk druk. Ook in de steden zelf is het fietsen allesbehalve een pretje, met dat enig verschil dat het verkeer hier meer stilstaat dan in beweging is. Als je je plek niet opeist, ben je een vogel voor de kat. Als fietser moet je in steden als Dhaka en Chittagong alle registers opentrekken en je als een acrobaat in de stadsjungle gooien. Survial of the fittest is hier de voornaamste slogan en dus laveer ik als een gladde paling tussen riksja’s, uber mototaxi’s, auto’s, vrachtwagens, bussen,… Het gevoel van onveiligheid wordt gelukkig getemperd door het relatief trage verkeer.
Een heel ander verhaal speelt zich op de grote wegen af. Daar is het gemotoriseerd vervoer (in het bijzonder bussen en vrachtwagens) the king of the road. Zij bepalen de spelregels en lappen alle verkeersregels aan hun laarzen. Snelheidsbeperkingen respecteren ze zelden of nooit en bijgevolg razen ze als gekken over de secundaire wegen. Ze maken er een sport van om elkander voorbij te steken. Als je dan net pech hebt dat je daar met je fietsje rijdt, word je zonder pardon van de weg gereden. Eerst toeteren ze je haast omver om vervolgens in volle vaart op je af te rijden. Met hun koplampen maken ze meteen duidelijk dat zij de baas zijn en ze niet bereid zijn om ook maar één duimbreed toe te geven. De zachte, soms met stenen bezaaide berm is bijgevolg het enige alternatief om een afspraak met pietje de dood nog even uit te stellen.
Ik hou zielsveel van Bangladesh en ik moet eerlijk bekennen dat mijn hoge verwachtingen me niet hebben teleurgesteld. Maar als fietsland scoort het land ondermaats en dat zal in de toekomst niet veranderen. Fietstoerisme is voor de Bengaalse overheid het laatste van hun zorgen…
Add a Comment