ten huize van

Een nieuwe bladzijde…

Het blijft een moeilijke evenwichtsoefening: reizen, fietsen, schrijven, … Het is soms al een hele klus om de dagelijkse ‘picture of the day’ up to date te houden, laat staan om daarnaast nog een serieus reisverslag neer te pennen. Af en toe komen daar ook nog eens Facebook en Instagram om de hoek gluren. Velen zouden dit alleen al als een volwaardige dagtaak beschouwen. Dat verklaart waarom deze rubriek slechts met mondjesmaat wordt aangevuld. Nu, de vele herinneringen en anekdotes zullen eenmaal bij mijn thuiskomst hun weg vinden in één van de foto-filmreportages en dat is op zich ook al een fijne gedachte.

Inmiddels heb ik een aantal bladzijden omgeslagen in mijn reisverhaal en ben ik aanbeland in het voor mij vertrouwde Myanmar. Vertrouwd, maar destijds (zo’n kleine 6 jaar geleden) niet echt gewenst. Mijn doorgang per fiets doorheen een verboden zone voor toeristen kostte mij na een nachtje cel ook een inreisverbod van vijf jaar. Deze periode is inmiddels verstreken en zo mocht ik rekenen op een hartelijke ontvangst bij de wat ongewone grensovergang nabij Ban Phu Nam Ron. 

Het lijkt erop dat mijn doorsteek naar Myanmar nog even op de proef wordt gesteld, want net bij het verlaten van de Thaise grens fiets ik andermaal lek. Voor de grenswachters is het een welkome afwisseling in hun saaie dagtaak. Voor ik het goed en wel besef kan ik rekenen op zes helpende handen en krijg ik water en energiedrankjes aangeboden. Uit medelijden of omdat ze weten dat deze drankvoorraad wel eens goed van pas zou kunnen komen?

Eenmaal op Birmees grondgebied (Myanmar heette tot in 1989 Birma en wordt nog steeds door heel veel mensen zo genoemd) word ik ook aan de migratiepost hartelijk verwelkomd. De fiets met solartrailer oogst andermaal veel gefronste wenkbrauwen. Bij het verlaten van de migratiepost blijkt ook een meute zwerfhonden net iets te enthousiast over mijn komst. Eentje presteert het zelfs om zowaar in mijn kuit te bijten. Gelukkig blijkt de wonde oppervlakkig en ben ik door het vele reizen voldoende ingeënt tegen rabies of hondsdolheid.

Precies omdat deze grensovergang nauwelijks of niet door toeristen wordt aangedaan, is de uitgebouwde slaapaccommodatie in het belendende dorpje nihil. Na enige rondvraag word ik prompt uitgenodigd door een jonge kerel die me meetroont naar zijn huis: een bescheiden rijwoning waarvan de achterkant uitgeeft op een gezamenlijke was- en plasplaats. De jongeman, genaamd Cho, runt aan de voorkant van zijn woning een kleine apotheek. Dat komt meteen goed van pas om mijn wonde te ontsmetten. Ik maak er ook kennis met zijn vrouw, die de kost verdient als serveerster in een restaurant. Na het gezamenlijk avondeten krijg ik een bed toegewezen in de apotheekruimte die ik moet delen met een zwerm muggen en rondcrossende kakkerlakken. Welkom in Myanmar…

Terwijl de vrouw des huizes zich klaarmaakt om naar het werk te vertrekken, word ik door Cho, mijn gastheer, getrakteerd op een ontbijt in een nabijgelegen eettent. De herinneringen door de geur van gekruide mohingar (een noedelsoepje met rijst vermicelli, ui, knoflook, citroengras, limoen en Spaanse peper) komen zo terug naar boven drijven. Gek hoe geuren je doen terug katapulteren naar het verleden. Voor mijn gastheer is mijn toevallige ontmoeting  een perfect alibi om zijn drankprobleem deftig uit te buiten. Om half zeven in de ochtend trekt hij zijn eerste bierblikje van de dag open. Ook gisteravond had hij (veelal wanneer zijn vrouw noestig bezig was in de keuken) het zwaar op drinken gezet. Myanmar is overwegend boeddhistisch en bijgevolg is het alcoholgebruik er doorgaans laag. De laatste jaren is er evenwel een zichtbare alcoholtoename merkbaar, vooral onder de middenklasse. Het is alsnog geen structureel probleem maar in het geval van Cho lijkt me dit wel het geval. 

Alcoholgebruik –en misbruik blijft een onderschat probleem omdat we alcohol nu eenmaal als een sociaal gegeven aanvaarden. Partnergeweld is heel vaak toe te schrijven aan overdadig drankgebruik, maar het duurt vaak jaren alvorens aan de alarmbel wordt getrokken. Ook ten huize Cho en zijn vrouw zal dat probleem met de mantel der liefde worden toegedekt. Wereldwijd doodt alcohol jaarlijks 2,5 miljoen mensen, waaronder ruim 300.000 jongeren. Een onthutsend cijfer dat doorheen de jaren alleen maar lijkt toe te nemen. Hopelijk komt Cho ooit tot inkeer en geraakt hij af van zijn drankverslaving…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *