Fietsen in Burma/Birma

Soms krijg ik wel eens de vraag of een bepaald land zich wel leent om er te fietsen. Vaak is daar geen eenduidig antwoord op te geven, omdat de vraagsteller veelal vertrekt vanuit z’n gekende leefwereld, zijnde België of Nederland. Als je met eenzelfde perceptie ons fietsbeleid gaat toetsen met die in Aziatische landen dan vrees ik dat je al snel van een kale reis terugkeert. Laat ons duidelijk stellen: in Azië is er zo goed als geen fietscultuur. Niet dat je hier geen fietsers aantreft, maar de reden van het fietsen staat mijlenver verwijderd van de zinvolle vrijetijdsbesteding die wij eraan geven. In Azië zijn het voornamelijk schoolkinderen die zich per fiets verplaatsen. Eenmaal ze een zekere leeftijd hebben bereikt en de ouders het geld hebben om een scooter aan te schaffen, ruilen ze die al snel in voor een gemotoriseerde tweewieler. Het gros van de fietsers zijn hoogbejaarde mannen en vrouwen die nooit de stap hebben gezet naar de snelle scooter en het op hun hoge leeftijd ook nooit meer zullen doen. Ook mensen die niet de middelen hebben om over te schakelen op een vervoersmiddel met hogere versnelling blijven zich per fiets verplaatsen. In sommige landen duiken fietsers dan ook nog vaak op in het straatbeeld, zoals in Birma.

Hun aanwezigheid in het dagelijkse leven betekent evenwel niet dat Birma een ideaal fietsland is. Enerzijds mogen buitenlanders niet naar de grensgebieden van het land reizen. Wie dat toch waagt, kan rekenen op een nachtje cel en uitzetting van het land. Ik spreek uit ervaring (fietsreis 2013 -’14). Aan de basis van dit verbod liggen de onlusten met etnische minderheden. Anderzijds is het land gezegend met tal van bergketens. Met een volgepakte fiets de soms wel zeer steile hellingen bedwingen, is pure zelfkastijding. Ook daar kan ik ondertussen een aardig mondje over meespreken. Ook het gebrek aan faciliteiten maakt de regio niet bepaald aantrekkelijk voor toeristen. Wat dat laatste betreft, vind ik dit eerder een zege dan wel een nadeel. Het dwingt je als reiziger om je open te stellen voor de gastvrijheid van zijn bewoners. In ruil krijg je een inkijk in het echte leven van de Birmaanse samenleving, verweg van de toeristische platgetreden paden.

Tot slot concentreren de bezienswaardigheden van Birma zich in hoofdzaak in het midden van het land (Mandalay, Inle Lake, Bagan). Wie dus per fiets aankomt in de niet officiële hoofdstad Yangon, moet al een aardig stukje fietsen om de highlights van het land te bezoeken. Daar tegenover staat dan weer dat je door de te overbruggen afstand het Birmaanse leven in al zijn facetten leert ontdekken en je elke dag opnieuw tientallen keren getrakteerd wordt op een hartverwarmende verwelkoming: “Mingalaba, mingalaba, …”.

Precies doordat de fiets nog steeds zijn plaats opeist als transportmiddel vind je wel altijd ergens een fietsenhersteller die als geen ander de knepen van het vak onder de knie heeft. Hun werkatelier heeft vaak meer iets weg van een schroothoop vol ijzer en metaal, maar dan weet je bij voorbaat dat dit dé plek is waar je als fietser moet zijn. Het zijn stielmannen die niks weggooien omdat ze in de volle overtuiging leven dat alles ooit wel nog eens van pas kan komen. Het voelt soms een beetje aan als thuiskomen. En wat kan een wereldfietser nog meer wensen dan het ontmoeten van zielsverwanten?

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *