Ze zijn zo lief, mijnheer…
Ze wandelen sloom alsof ze er een ander tijdsritme op na houden, in een andere dimensie leven. Toch is het niet zozeer hun langzame tred die hen onderscheidt van soortgenoten, net zo min als hun camouflage huid die ervoor zorgt dat ze opgaan in hun omgeving. Neen, ze differentiëren zich door hun aanzienlijke afmetingen. Met een lengte tot 3 meter is de komodovaraan dan ook een buitenbeentje in het wereldje van de hagedissen. Naast hun indrukwekkende verschijning zijn ze ook niet bepaald vredelievend te noemen. Deze overlevende wezens van de prehistorie zijn in staat om waterbuffels en herten, inclusief schedel, hoorns en geweien naar binnen te werken. Ook mensen zijn af en toe het slachtoffer van de vreetbuien van komdovaranen. Eén beet van de varaan kan leiden tot vergiftiging of ernstig bloedverlies met de dood tot gevolg. De varaan zal in eerste instantie proberen zijn prooi direct te doden. Als de aangevallen prooi toch nog weet te ontsnappen is het kwaad evenwel geschied. Het gif zorgt immers voor een dodelijke afloop. Met behulp van de uitstekende reukzin spoort de varaan zijn slachtoffer op om met enige vertraging zijn feestmaal aan te vangen. Gelukkig zal je ze niet gauw in je achtertuin aantreffen. Hun verspreidingsgebied beperkt zich in hoofdzaak tot het zuidoostelijk deel van Indonesië en in het bijzonder tot het Nationaal park Komodo.
Een bezoek aan het nationaal park vormt zowat het hoogtepunt van onze vierdaagse bootexcursie. Al betwijfel ik of mijn jong gezelschap toch niet liever de uitstap hadden ingeruild voor een idyllisch strandje. Anderzijds hebben ze wel een goeie timing gekozen, want als het aan de Indonesische overheid ligt, dan gaat het Komodo eiland begin volgend jaar (2020) hermetisch op slot. Met de sluiting hoopt men op ecologisch herstel van de omgeving en het evenwicht van de komodo-draken populatie terug op peil te brengen.
De aangekondigde sluiting heeft de voorbije maanden heel wat stof doen opwaaien onder de bewoners van het eiland en in het bijzonder van diegene die hun broodwinning als sneeuw voor de zon zien wegsmelten. De beslissing zou inderdaad wel eens verregaande gevolgen met zich kunnen meebrengen. Zo zouden de bewoners het eiland moeten verlaten en op zoek moeten gaan naar een andere huisvesting. Vele bewoners zijn er afhankelijk van het toerisme en zullen dus genoodzaakt zijn om een andere job te zoeken. De overheid probeert alsnog de gemoederen te bedaren door het nabijgelegen Rinca eiland als alternatief naar voren te schuiven. Samen met het Gili Motang eiland is ook Rinca een natuurlijke habitat van de komdovaraan. Ook in Labuan Bajo, het havenstadje van Flores volgen ze de ontwikkelingen op de voet. Daar bieden immers tientallen reisorganisaties één- of meerdaagse excursies aan naar de Komodo eilanden. De sluiting die haast onafwendbaar is, zal ook hier een zware impact hebben op de arbeidsmarkt dat in grote mate afhankelijk is van het toerisme.
Het zal de komdovaraan wellicht allemaal worst wezen, want in feite vormen niet zozeer de toeristen de grootste bedreiging, maar wel de locals. Het eiland wordt de voorbije jaren geteisterd door smokkelaars die het enerzijds hebben gemunt op het voedsel van de komdovaranen, als op de komodo draken zelf. Komodovaranen zijn carnivoren en geven een voorkeur aan grotere diersoorten, zoals herten en waterbuffels, om hun hongerige maag te stillen. Twee diersoorten die ook goed in de markt liggen bij smokkelaars omdat ze een aardige duit opbrengen in de vleeshandel. Ook de komodo draken zijn een geliefd doelwit. Sommige mensen gaan er prat op een bijzondere collectie zeldzame huisdieren te bezitten. Een gestolen komodovaraan levert al snel een goeie 30.000 euro op. Het is maar de vraag of de sluiting van het Komodo eiland en de rehabilitatie van de komodovaranen populatie het zal halen op het winstbejag…
Add a Comment