Eb en vloed

Wie er ooit is geweest, zal het beamen: Bali overtreft de stoutste verwachtingen. Het land bruist niet alleen van cultuur, het is ook gezegend met een natuurlijke schoonheid die zijn gelijke niet kent. Ik heb tijdens mijn vele reizen al vaak met ontroering de wonderen van moeder aarde mogen aanschouwen, maar zelden waren de opeenvolgende hoogtepunten zo divers en zo talrijk als in Bali.

De voorbije dagen vertoefde ik op de eilanden Nusa Lembongan, Nusa Ceningan en Nusa Penida. Vooral dat laatste eiland wist me te bekoren. Het eiland is begenadigd met prachtige stranden, kilometerslange kalksteenrotsen, ijzingwekkende kliffen en grasgroene heuvels. Je vindt hier niet de hippe strandclubs, trendy restaurants en gezellige lounge bars zoals in het zuiden van het land. Evenmin is het nachtleven hier zwoel, spannend en erotisch. Neen, op Nusa Penida overheerst het klotsend geluid van de golven die haast als een repetitieve mantra inwerkt op lichaam en geest.

De adembenemende landschappen met telkens weer de zee als terugkerend decor maakte me meermaals week. Het overvalt me niet vaak, maar op deze plek, te midden van die pure magie, voelde ik de tranen opwellen. Tranen van geluk om zoveel schoonheid te mogen aanschouwen, maar ook tranen van verdriet om het besef dat ik dit met niemand delen kan. Ik staarde naar het zijdeachtig blauw water en zag mijn eigen weerspiegeling bij het ontluiken van een nieuwe dag. Het portret van een veertiger, vervreemd van zichzelf en niet goed wetend waar hij nu echt thuis hoort. Bij elke nieuwe golfslag vertroebelde de aquareltekening, de contouren werden vager en vermengden zich met het schuimende water. Het leven is als de zee, aan- en afstotend, eb en vloed. En ik sta er ergens, te midden in…

 

One Response

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *