Lichtfestival

Naast Sukhothai waar het lichtfestival (‘Loi Krathong’) is ontstaan, is Chiang Mai de tweede interessantste plaats om het gebeuren vanop de eerste rij mee te beleven. In deze grootste stad van Noord-Thailand zijn het niet zozeer de dobberende bootjes in de vorm van een lotusbloem die hier de aandacht trekken. In Chiang Mai zijn het eerder de vliegende lantaarns die het hoogtepunt vormen van het lichtfestival.

Mij vergissen van locatie is haast onmogelijk. Het enige wat ik hoef te doen, is vanuit het oude stadscentrum de aanzwellende meute te volgen. Vele voorbijgangers klemmen onder hun arm opgevouwen papieren lantaarns. Met energieke tred lopen ze allemaal richting de Nawarat brug. Naarmate we de locatie naderen kan ik me enkel nog stapvoets voortbewegen. Op en rond de brug krioelt het van het volk. We lijken wel wriemelende mieren. Ik moet me echt doorheen de mensenmassa wringen om een min of meer comfortabel plekje te vinden van waaruit ik het schouwspel in al zijn glorie kan aanschouwen.

Ik kom ogen tekort om alle indrukken te laten doordringen. Niet alleen rondom mij is het een drukke bedoening, ook boven mijn hoofd is het een spektakel van jewelste. Honderden Thaise lampionnen creëren een sterrenhemel van ontelbare lichtpuntjes. De betovering wordt nog versterkt doordat de stroom van lantaarns in aantal alleen maar toeneemt. De gitzwarte hemel verandert in een gestipte vuurzee. Het in de lucht laten van de papieren lampionnen vergt geduld en enige kennis van zaken. De wensballonnen van rijstpapier stijgen pas langzaam op na het aansteken van de brandbare lont die in het midden worden gehouden door een frame van bamboe.

Het is niet geheel zonder gevaar. Wie niet lang genoeg wacht om de geproduceerde warmte te laten verspreiden en de wensballon toch de hoogte in stuwt, riskeert dat de brandende lampion door de zwaartekracht terug daalt. Met alle gevolgen van dien. Gelukkig waarschuwt een schreeuwende menigte dan voor het aankomende gevaar en kan je net op tijd wegspringen. Maar het kan nog hachelijker… Wanneer zo’n lampion tegen de elektriciteitsdraden botst of in de takken van een boom terechtkomt, begint de lantaarn gevaarlijk te wiebelen waardoor het brandbare rijstpapier meteen vuur vat. Als een brandende toorts dwarrelt die in een recordtijd naar beneden, tussen het volk. Het spektakel is hallucinant, maar tezelfdertijd heeft het ook iets magisch. Duizenden mensen, bijeen gepakt als haringen in een ton, allen in de ban van de wensballonnen. Sommigen schrijven met een dikke stift een boodschap op de lantaarns alvorens ze te laten meedrijven met de wind.

In de hoofdstad Bangkok zijn brandende lampionnen verboden, maar hier in Chiang Mai ligt er blijkbaar niemand wakker van de gevaren van de mogelijk te veroorzaken schade. Doorheen de jaren is ook de diepere betekenis van het lichtfestival verdwenen. In het verleden was het een gebruik om afscheid te nemen van de zonden. Nu kijkt men meer naar de toekomst en drukt men een wens uit voor het aankomende jaar. Het is een groepsgebeuren geworden. De wensballonnen worden samen met vrienden of familie losgelaten. Of het lichtfestival in de toekomst aan banden wordt gelegd in Chiang Mai is koffiedik kijken. Het lijkt me haast onwaarschijnlijk als ik zie hoe groots dit event is. En geef toe, bestaat er een mooiere manier om je goeie wensen de wereld in te sturen?