De bike lover…
Reizen is per definitie bewegen, zich verplaatsen in tijd en ruimte. Je verlegt grenzen, geografische, maar ook geestelijke. Geografische in de zin dat je afstanden overbrugt. Geestelijke in de vorm van de ontmoetingen die je onderweg tegenkomt. Want als er één iets is dat reizen zo uniek maakt, dan zijn dat wel de ontmoetingen. Veelal is dat treffen vluchtig en vaag. Ze laten zelden weerhaken achter op je zwerversziel of blijven slechts sporadisch hangen in je geheugen. Maar heel af en toe kom je mensen tegen die omwille van hun persoonlijkheid, hun zijn en denken, hun plaats in de wereld binnensluipen in je geheugen alsof ze zich er in willen nestelen. De ontmoeting met dokter Gogot is er zo eentje.
Ik ontmoet de dokter in zijn ruime woning, gelegen in de Sumatra road 78 in Djember. Een aantal uren voordien heb ik mijn komst via Whatsapp aangekondigd. Zijn coördinaten heb ik gekregen via een vriend van hem die ik een dag eerder had ontmoet. Dokter Gogot is helemaal niet de man die ik in gedachten had. Ik stelde hem voor als een ranke, slanke man, gekleed in moderne outfit en achteraan de veertig. Wanneer hij het metalen hek van zijn woning voor mij open zwaait, staat een wat olijke dikkerd in T-Shirt en bermuda broek. Zijn leeftijd is zowat tien jaar ouder dan ik had ingeschat. Tja, een mens kan de bal al eens mis slaan.
Wanneer hij me de weg toont naar mijn slaapkamer voor de komende nacht, bemerk ik meteen waarom dokter Gogot zo bekend is. Elke uithoek die mijn ogen afspeuren, zie ik ze staan: fietsen. Niet één, niet twee of drie, maar tientallen. Ik kan nauwelijks een voet bewegen of ik stoot tegen één aan. De dokter moet eerst vier fietsen uit mijn krappe slaapkamer weghalen om mij toegang te kunnen verschaffen. De fietsen hangen, staan en leunen overal. Elke plek is ingenomen. Zelfs op weg naar het sanitaire gedeelte kom ik er tegen. Ik probeer ze te tellen, maar geef het na nummer 36 op, want in elke nieuwe ruimte zie ik er andere staan. Opvallend is ook dat elke fiets tot op de puntjes is uitgerust: fietsbel, verlichting, spiegels, drinkbus, kilometerteller, … Je kunt er zo mee de baan op. Of dat nog niet genoeg is staat het huis ook vol met fietsaccessoires. Noem het op en dokter Gogot heeft het in vijfvoud in zijn woning staan. Wat bezielt een man om zo’n fietscollectie erop na te houden en hoe begin je in godsnaam aan zo’n verzameling?
Tijdens het overheerlijke avondmaal vallen meer en meer puzzelstukken samen en krijg ik een duidelijker beeld van de toch wel aparte hobby van dokter Gogot. “Mijn liefde voor fietsen is gegroeid tijdens mijn studies gynaecologie. De universiteit lag op fietsafstand, net als mijn toenmalige vriendin.” Ik ontwaar pretoogjes die heel even in de richting kijken van zijn vrouw die twee stoelen links van hem zit. Om zijn passie ten volle te laten openbloeien moest hij evenwel wachten tot hij op pensioen ging.
Gelukkig voor hem ligt de wettelijke pensioenleeftijd beduidend laag in Indonesië. Op je vijfenvijftig mag je reeds het werkbijltje erbij neerleggen. De uitkering is evenwel zo laag dat bijna iedereen blijft doorwerken, zo ook dokter Gogot. Dat neemt evenwel niet weg dat hij sindsdien zijn collectie aardig heeft uitgebreid. Hij koopt zowel nieuwe als oude fietsen op, maar dan bij voorkeur vintage fietsen. Die maakt hij volledig terug rijklaar en zet ze vervolgens ergens bij de rest van zijn verzameling. Op mijn vraag hoeveel hij er momenteel bij elkaar heeft gesprokkeld, komt zijn vrouw iets sneller uit de hoek dan dokter Gogot heeft verwacht. “Veel te veel!” Ze werpt haar antwoord zo snel en onverwacht in de ruimte alsof het lijkt alsof ze al minutenlang op deze vraag zat te wachten. Dokter Gogot staat recht en slaat zijn arm liefelijk rond haar hals en zegt: “Ach schat, of er dat nu 150 of 200 zijn, wat maakt het uit. Zolang we samen maar gelukkig zijn…”
Add a Comment