Buffelrace
Dat de fiets het meest uitgelezen vervoersmiddel is om een land achter de schermen te ontdekken, bewijst de foto in bijlage.
Ik ben onderweg om het zomerverblijf voor de Balinese vorsten van Lombok te bezoeken, wanneer ik voorbij een hoger gelegen veldje een groep mensen zie samentroepen. Boven de menigte steken enkele buffelkoppen uit, getooid met wapperende, kleurrijke vlaggetjes. Ik knijp mijn remmen dicht en stuur mijn stalen ros in de richting van de menigte.
Daar kom ik oog in oog te staan met een traditie die al sinds de 18de eeuw bestaat. Op een braakliggend, maar overstroomd rijstveld zijn boeren druk in de weer om hun buffels klaar te stomen voor een nooit gezien spektakel: de buffelraces van West-Lombok. In de volksmond spreekt men van ‘Male’an Sampi, wat letterlijk ‘achter de buffel aanrennen’ betekent. De buffels die normaal gebruikt worden voor het ploegen van velden wisselen er van functie, van trekdier naar racedier. Ze worden gepaard uitgedost met vlaggetjes en aan hun juk wordt een houten ploeg bevestigd met aan het uiteinde een zitplank. Tot slot krijgen de dieren een reusachtige bel rond de nek. Eenmaal de voorbereiding is voltooid, paraderen de boeren voorbij het talrijk opgekomen publiek. Ze worden als volleerde jockeys toegejuicht en genieten zichtbaar van de euforische stemming. De boeren zakken net als de buffels tot aan hun knieën in de dikke modderlaag, maar dat versterkt alleen maar de pret.
Terwijl de laatste jockey moeizaam over het veld huppelt, stijgt de spanning ten top. De buffelmenners nemen één voor één achter elkaar plaats en begeven zich naar het einde van het veld. Eenmaal de eerste in een rechte lijn komt te staan, slaakt de jockey een kreet en mept met volle kracht zijn zweep op de rug van de buffels. Als door de duivel bezeten, zetten de buffels het op een galop. Ik kijk verbaasd toe met welke snelheid de logge dieren zich een weg banen door de modder. Ze lijken in geen opzicht iets gemeen te hebben met de langzame, waggelende buffels die door de rijstvelden ploeteren.
Het gaat er niet alleen snel aan toe, maar evenzo zeer modderig en het publiek houdt ervan. De toeschouwers zitten maar op één iets te wachten, op dat ene moment dat de concentratie verslapt en de jockey voluit in de modder wordt gekatapulteerd. Dat laatste valt me echter niet te beurt, maar dat neemt niet weg dat ik mateloos geniet van een stukje, onvervalste en pure volksvermaak. Mijn bezoek aan het zomerverblijf zal voor morgen zijn…
Add a Comment