Nieuwjaarsbrief

Het is een jaarlijkse traditie dat kinderen op nieuwjaarsdag hun zelfgeschreven nieuwjaarsbrief voorlezen aan ouders en grootouders. Ik ben die leeftijd al een beetje ontgroeid, maar het leek me toch het ideale moment om met een speciale ‘picture of the day’ het nieuwe jaar te starten. De foto is wat misleidend, al past die misschien toch wel voor een stuk bij de tekst. Uiteindelijk zijn het de mensen onderweg die voor een deel mijn reis maken. Dit oude dametje ontmoette ik langs de kant van de weg in een bergdorpje. Ze genoot zichtbaar van de eerste zonnestralen van de vroege ochtend. Ik vermoed evenwel dat ze in gans haar leven nooit of te nimmer nieuwjaarswensen heeft aangehoord.

Onderstaand vind je de originele tekst terug van het krantenartikel dat eerder deze week verscheen in ‘Het Wekelijks Nieuws’ en ‘Het Laatste Nieuws’. De eerst vermelde krant bracht wel een zeer summiere weergave van het totale artikel. Het leek me dan ook wel gepast om als een soort nieuwjaarsbrief de volledige tekst te publiceren. Al was het maar om de redacteur van dienst, zijnde Stefaan Dehaerne, te bedanken voor de puike verslaggeving. Alvast aan eenieder mijn beste wensen en een voorspoedig 2020!

Wereldfietser Grégory Lewyllie trapt ook in 2020 nog even door op zijn solarbamboefiets…

De overgang van oud naar nieuw is voor velen de ideale periode om elkaar te overtroeven met goeie voornemens en nieuwe plannen. Wie droomt er niet van om eens voor een onbepaalde periode de deur achter zich dicht te trekken en toevallige ontmoetingen als kompas te gebruiken. Ieperling Grégory Lewyllie leeft nu al 19 maanden lang op dat ritme.

Op 3 juni 2018 trapte Grégory vanop de Grote Markt in Ieper zijn solar bamboe fietsreis op gang. Hoe herinner je je die bewuste dag? “Het was alsof een zoveelste droom in vervulling ging: op eigen spierkracht een stuk van de wereld verkennen. Ik vind het enig om de wereld te ontdekken met de ogen van een kind. Openstaan voor alle nieuwe indrukken en met de nieuwsgierigheid van een ondeugende dreumes binnendringen in de leefwereld van de gastvrijheid is mijn levensmotto geworden.” Wat maakt jouw levensfilosofie zo boeiend? “Het gaat mij vooral om de onvoorspelbaarheid: geen enkele dag lijkt op de voorgaande en er gebeurt altijd wel iets. Niet dat het altijd rozengeur en maneschijn is. Net zoals je in het dagelijkse leven niet van tegenslagen gespaard blijft, is dat net zo op reis. Alleen leer je dat vanuit een ander perspectief te benaderen. Relativeren is ongetwijfeld één van de mooiste eigenschappen die ik onderweg aangeleerd heb.”

Hielp zo’n kijk op het leven ook toen je zwaar ten val kwam in november 2018? “Wellicht wel. Toen ik aan de Mekong rivier in Laos acht meter naar beneden viel, kwam het verdict hard aan: een gebroken sleutelbeen. Ik besefte toen ten volle dat ik een goeie bewaarengel had en heb. Dat gaf me de nodige moed om twee maanden later mijn reis te hervatten. Achteraf gezien was het bijna een geschenk uit de hemel, want door het onverwachte einde kon ik mijn reis uitbreiden met een aantal maanden en dus ook met een reeks landen.” Hoeveel landen heb je ondertussen doorkruist? “Momenteel heb ik 25 landen aangedaan, maar het afvinken van landen is voor mij niet essentieel en al zeker geen doel op zich. Voor mij is het onderweg zijn belangrijker dan de eindbestemming. Door deze reis ben ik ook nog meer overtuigd van het feit dat het tijd wordt dat we terugkeren naar de eenvoud van het leven. Met mijn huis op twee wielen begrijp ik nu nog beter hoe mensen oprecht gelukkig kunnen leven met weinig.”

Welke levensmentaliteit moedig jij dan aan? “In Azië beleven mensen veel meer het nu moment. Denken aan hun pensioen of aan later is niet aan de orde. Neen, ze leven alsof elke dag de laatste kan zijn, met volle levensvreugde. Consumptiedrang en het streven naar alsmaar meer (bezit) kennen ze hier gelukkig nog niet. Zij beseffen dat de enige rijkdom die je meeneemt als je sterft in je hoofd en hart zit. Daarom wil ik bij mijn terugkeer zeker een lans breken om meer te genieten van het leven.” Heb je tips? “Dat kan al door de volgende auto –of vliegtuigvakantie in te ruilen voor een fietsvakantie. Je zal als een herboren mens terugkeren omdat de fiets je precies de kans geeft om te ontsnappen aan de drommen reizigers die zich verdringen om de highlights van een land te zien. Op de fiets proef je de zoete smaak van vrijheid en voel je de hartelijke adem van een volk dat je welkom heet. Reizen per fiets is het mooiste geschenk op aarde!”

Deze unieke reis duurt al langer dan gepland. Weet je al wanneer je naar Ieper terugkeert? “Zoals de kaarten nu op tafel liggen, zal dat waarschijnlijk maart 2020 worden. In de tussentijd wil ik nog een klein stukje van Noord-India ontdekken en het onbekende en weinig toeristische Bangladesh verkennen. Het is een land dat al lang op mijn bucketlist staat en het verheugt mij dan ook dat ik daar mijn lange fietsreis kan afsluiten.” En hoe zit het met ‘brood-bed-bad’ eenmaal je terug in Ieper zal zijn? “Het zal een zware aanpassing zijn om mijn leven weer op de rails te krijgen, want ik ben ondertussen weer vrijgezel en moet noodgedwongen op zoek naar een nieuwe woonst. Dat wordt mijn eerste prioriteit, de rest zal wel volgen. Het zal opnieuw zoeken zijn naar een evenwicht, maar gelukkig zal ik niet meteen het gevoel hebben dat de reis voorbij is. Ik keer immers huiswaarts met fietstassen die uitpuilen van beelden, verhalen en anekdotes.”

Belanden die in een kast of ga je er iets mee doen? “Die vele opgedane reisindrukken zullen een vaste vorm krijgen in een reisboek dat ik wil schrijven. De foto- en filmbeelden zullen op hun beurt gedestilleerd worden tot een reisreportage. Vanaf september 2020 zal ik ook rondtrekken bij verenigingen en culturele centra met een voorstelling waarbij het publiek de reis mee kan beleven. En zelf geniet ik er dan ook nog eens van om opnieuw ondergedompeld te worden in alles wat ik beleefd heb.” Is er een moment, land of ervaring die er uitspringt? “Dat is heel moeilijk, al heeft de bizarre dodencultus in Toraja, gelegen in het Indonesische Sulawesi, toch wel weerhaken achtergelaten op mijn zwerversziel. Hun uitvaartrituelen hebben meer iets weg van een feest waarbij waterbuffels en varkens in grote aantallen worden geslacht ter ere van de overledene. Een bizar schouwspel waarop de hele dorpsgemeenschap wordt uitgenodigd. Ook het al dansend afscheid nemen van hun geliefde ligt mijlenver verwijderd van onze begrafenisriten.”

Uiteraard heeft Grégory in al die maanden ook heel wat nieuwe mensen leren kennen. Welke ontmoeting vrienden is je het meest bijgebleven? “Ik houd een warm gevoel over aan het weerzien van de Belg, Carlo Toye. Deze jongeman afkomstig uit Langemark runde een tijdje het stijlvolle, gastronomische restaurant ‘Ter Thuyne’ (de Stuersstraat, red.) in Ieper, maar besloot na een aantal omzwervingen het kille België in te ruilen voor het zonovergoten Cambodja. Daar baadt hij nu een industriële wasserij uit en heeft hij samen met zijn Cambodjaanse vrouw Lada en zoontje Eliano een nieuw leven opgebouwd.” Heb je ooit familie of op bezoek gehad? “Er zijn twee goeie vriendinnen op bezoek geweest en in Thailand kwam mijn oudste zus langs. Gedurende twee weken liet ik met plezier mijn stalen ros – of in mijn geval mijn ‘houten’ paard – op stal staan. We verkenden samen met het openbaar vervoer een stuk van dit verrassend mooi land. De beleving van het reizen met z’n tweetjes is toch wel heel anders dan wanneer je er alleen op uittrekt.”

Wat bedoel je precies? “Ik merk dat je andere accenten gaat leggen, maar tezelfdertijd versterkt zo’n reis ook wel de familieband. De reacties van mijn zus toen ze oog in oog kwam te staan met die aparte Aziatische cultuur waren nuttig voor mij. Als je al lang onderweg bent, dan is die verwondering niet meer zo scherp. Het lange reizen zorgt ervoor dat je opgaat in hun cultuur alsof je er een stukje deel van gaat uitmaken.” Voelde je nooit eenzaamheid of heimwee? “Eerlijk gezegd heb ik daar weinig last van, al moet ik toegeven dat ik deze kerst- en nieuwjaarperiode graag bij mijn familie had doorgebracht. Stiekem hoopt vooral mijn moeder dat ik als een onverwachte Kerstman zal opduiken, maar de afstand is gewoon te ver om zo maar eventjes op en af naar België te vliegen.” Waar breng je de eindejaarsperiode dan door? “Dat is nog één groot vraagteken. Het enige wat ik wel met zekerheid weet is dat ik in Noord-Indië zal vertoeven.”

De Indische bevolking (goed voor ruim 1,3 miljard mensen!) beleeft voor 85 % het hindoeïsme. Een ‘klassieke’ kerst zit er dus niet in? “Dat is niet geheel ondenkbeeldig. Nu ja, klassiek… met temperaturen die rond 30 graden schommelen, zal het niet meteen een witte kerst worden.” En wat wens je nog voor de overgang naar 2020? “Voor de familie hoop ik vooral op een veilig weerzien binnen enkele maanden. Voor stad Ieper hoop ik dat de vele nieuwe realisaties om van de Kattenstad een leefbare en aangename samenleving te maken ook daadwerkelijk kunnen worden uitgevoerd. De nieuwe politieke wind die doorheen de stad waait belooft alvast veel goeds. Tot slot is het mijn diepste wens dat we op wereldlijk vlak wat meer bruggen kunnen slaan opdat we elkander wat beter zouden begrijpen. Een stuk verdraagzamer staan tegenover mensen die door allerlei omstandigheden uit de boot vallen zou ook mooi zijn. Wij zijn hier tenslotte om te leren en dan mag je ook wel eens fouten maken. Met zijn allen kunnen we bruggenbouwers zijn voor de toekomst. Zo kunnen we het verschil maken, maar dan moeten we wel aan hetzelfde zeel trekken… “ (DS) Wil je Grégroy op de voet volgen dan kan dat via zijn ‘picture of the day’-verhalen op www.solarbiketour.com

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *