Steden worden onder fietsers alsmaar populairder, althans binnen Europa. Dat heeft in de eerste plaats te maken met het stedelijk fietsbeleid. Sinds een aantal jaren bestaat er zelfs een ‘Bicycle Friendly Cities Index’ waar steden dingen om bovenaan het lijstje te komen van de meest fietsvriendelijke stad ter wereld. In de top drie staan respectievelijk Kopenhagen, Utrecht en Amsterdam. Opvallend of net niet, maar op twee steden na (Tokio en Montreal) maken de eerste twintig steden allemaal deel uit van Europa. Azië scoort dramatisch slecht als het op fietsbeleid aankomt en als je het mij vraagt, dan spant Jakarta hierin de kroon.
Bij aankomst op de internationale luchthaven Soekarno-Hatta in Jakarta word ik meteen voor de leeuwen gegooid. Het is volle spitsuur en de eerste schemering van de nacht verdringt langzaam maar zeker de dag. Tot overmaat van ramp laat mijn fiets gps het afweten. De enig routeapplicatie die wel werkt is Sygic, een app om je probleemloos met de wagen door het verkeer te loodsen. Niet bepaald een comfortabel beginsituatie om mij een weg te bannen in de miljoenenstad Jakarta.
Mijn bestemming ligt maar eventjes 32 km verwijderd van de luchthaven. Jakarta is dan ook één van ’s werelds grootste metropolen met een bevolkingsaantal van 11 miljoen inwoners. Moeilijk voor te stellen… De ganse bevolking van België samengepropt in één stad. Ondanks dat de temperatuur ook rond half zes ’s avonds vlotjes de 30 graden overschrijdt, zet ik mijn helm op. De komende twee uur is defensief rijden mijn enig overlevingsmechanisme. Het links rijden is even wennen, maar eenmaal je meedrijft op de flow van het verkeer lukt het aardig. Al snel ontdek ik dat ‘survival of the fittest’ zowat de allesoverheersende verkeersregel is. Wie twijfelt of een onzekere houding aanneemt in het verkeer, sluit best een extra levensverzekering af. Er valt hier geld te verdienen…
Er is één voordeel aan een stad die zich haast op elk ogenblik van de dag vast rijdt, het verkeer gaat er langzaam. Nadeel is echter dat je als fietser eerder acrobatisch aangelegd moet zijn. Met een vol bepakte fiets is dat niet meteen een sinecure. Ondertussen heeft de nacht zijn intrede gedaan en onder het lichtschijnsel van schaarse straatlantaarns baan ik me verder een weg. De gps is gemaakt op maat van een vierwielig gemotoriseerd voertuig en stuurt me meermaals de autosnelweg op. Omdat ik steeds verder van mijn eindbestemming afdwaal, besluit ik het toch maar te wagen. Geflankeerd door een vrachtwagen fiets ik ongemerkt de tolweg op. Straatlantaarns vallen hier nergens meer te bespeuren. Mijn enige lichtbron is mijn hoofdlamp. De flauwe lichtstraal danst op en neer en krijgt gelukkig assistentie van sterke koplampen. Ze verdwijnen helaas vaak even snel als ze oplichten. Ongeveer een kwart van de voorbijrijdende voertuigen claxonneert mij uit mijn fietszadel. Zou dit een welkomstgroet zijn of zou het eerder een verbale vorm zijn van ‘FU… you!’?
Ruim twee uur later sta ik voor de woning van Tony en Camelia, een Warmshower koppel waar ik de komende dagen zal logeren. Zij maken net als ik deel uit van de fietscommunity Warmshower en bieden mij gratis overnachting aan. Dat laatste zal meer dan welkom zijn, want de jetlag en de dolle rit doorheen de metropool Jakarta hebben me wurm geslagen. Reizen per fiets kan verdomd vermoeiend zijn…