Virginie Vlaminck, de held van Chennai die het verschil maakt…
De wereld is een dorp groot. Toen ik enkele weken geleden in Singapore de West-Vlaming Stijn Gaytant ontmoette, kwam ik indirect ook in contact met zijn collega Filiep Dezutter, woonachtig in het Zuid-Indische Chennai. Na wat heen en weer mailen om enkele praktische tips uit eerste hand te krijgen, ontdekte Filiep dat ik de broer was van Valerie waarmee hij ooit, in een ver verleden nog collega was geweest. Ruim twintig jaar geleden was mijn zus in het Afrikaanse Guinee Conakry werkzaam als expat voor een Belgische ontwikkelingsorganisatie. Ook Filiep en zijn vrouw Virginie waren er toen actief. En zo worden we bij het einde van onze reis doorheen Zuid-India prompt uitgenodigd om bij hen te logeren. Of hoe een balletje rollen kan…
Filiep en Virginie zijn expats van het eerste uur. Na een korte loopbaan in de bouw lonkte voor Filiep al snel een carrière in het buitenland. Inmiddels hebben ze al ruim vijfentwintig jaar het kille België ingeruild voor meer exotische continenten, zoals Afrika en Azië. Nu hun twee dochters ook stilaan hun plek hebben gevonden, de ene in België en de andere in Nederland, lijkt hun thuisland meer en meer Zuid-India te worden. Filiep werkt er voor de multinational Deme, een wereldwijde speler die zich gespecialiseerd heeft op het vlak van baggeren, landwinning, haveninfrastructuur, … Virginie is van opleiding professioneel fotografe. Haar passie voor fotografie combineert ze met diverse projecten die ze doorheen de jaren heeft opgezet. Dat haar engagement daarin bijzonder groot is, ontdekken we stap voor stap.
Het begon allemaal rond Kerst 2011. Voor het werk verhuisde het gezin Dezutter-Vlaminck een zoveelste maal, deze keer naar het broeierige Zuid-India. Ze vonden er een aangename woning op een steenworp van het strand. Al snel werden ze in hun nieuwe thuishaven Chennai geconfronteerd met de hartverscheurende realiteit: vuilnis ligt er overal en altijd. Deze confrontatie liet hen niet los en op een bepaalde dag besloot Virginie haar fotografie aan te wenden om haar buurt te informeren over de noodzaak van een schone omgeving. Ze digitaliseerde buurtbewoners en plaatste die op banners tegen een achtergrond van een vies en een schoon strand. De bewustmakingsactie wierp al snel zijn vruchten af. Mensen werden zich plots bewust over de verloederde omgeving waarin ze woonden. Er kwamen met slogans beschilderde afvalbakken aan de ingang van het strand en met de regelmaat van de klok werden strandschoonmaakacties georganiseerd. De belangloze inzet van de ondertussen alsmaar toenemende groep vrijwilligers bleef niet onopgemerkt. Maar Virginie zou Virginie niet zijn als ze ook niet aan een lange termijnvisie dacht. Met het besef dat vrijwillig engagement niet eeuwig blijft duren, besloot ze een groepje mensen in te huren die een aantal uren per dag het strand dagelijks opruimen. De opbrengst van haar fotografieworkshops en – exposities gebruikt ze om de kosten van banners, T-Shirts, vuilnisbakken en salarissen van het strandreinigingsteam te financieren.
Al snel volgden ook sensibiliseringscampagnes over het milieu in verenigingen en scholen. In die scholen stelde Virginie met eigen ogen vast hoe groot het gebrek was aan didactisch materiaal. Ook inzake hygiëne liet het vaak te wensen over. En zo groeiden de strandschoonmaakacties uit tot een groter geheel. De scholen kregen een opfrisbeurt. Klaslokalen werden voorzien van een noodzakelijke verfbeurt, reparaties werden uitgevoerd, nieuwe toiletten en wasplaatsen werden geïnstalleerd, banken en tafels werden aangekocht, schoolbibliotheken en computerlokalen werden ingericht, didactisch materiaal aangeschaft,… Alles wordt gefinancierd met projecten en donaties van sympathisanten. Wekelijks zijn er ook vrijwilligers die Engelse les geven en samenwerken met een aantal leraren om hun Engelse taalvaardigheid te verbeteren. Ondertussen hebben zich ook een aantal vrouwen verenigd die aan de slag gaan met afvalmateriaal. Ze recycleren het en geven het een tweede, nieuw leven. Virginie had nooit kunnen denken dat haar ‘Namma Beach – Namma Chennai’ project zoveel zou teweegbrengen. Soms krijgt Virginie te horen dat ze met haar acties maar een druppel in de oceaan verandert, maar met de wijsheid dat de oceaan een veelheid aan druppels is, blijft ze rotsvast doorgaan. Ja, ze bestaan nog, de helden van morgen! Virginie is er één van!
Meer info over de ‘Namma Beach – Namma Chennai’: https://www.facebook.com/nammabeachnammachennai/
Add a Comment