Nomaden onder elkaar…

Als ik mijn fietsdag start probeer ik vooraf niet teveel informatie in te winnen over de af te leggen route. Ik laat me liever verrassen door de ingrediënten die me onderweg worden aangeboden en waarmee ik gaandeweg mijn dagmenu samenstel. Precies door die toevalligheden deelgenoot te laten worden, is elke dag anders. Ze bepalen mijn cadans, geven mijn dag kleur en zorgen heel vaak voor een onverwachte meerwaarde. Die ingrediënten worden me meestal aangereikt door de passanten die mijn pad kruisen. Ik onderscheid ze in twee categorieën: de nomaden en de thuisblijvers. Het meest voel ik me verwant met de eerste groep. Zij weten als geen ander wat het is om een zwervend bestaan te leiden, ver weg van je vertrouwde comfortzone en je voor een stuk over te geven aan de toevalligheden van het leven. Ook de thuisblijvers vormen een interessante categorie omdat je hier geconfronteerd wordt met tegenpolen, met mensen die een honkvast bestaan leiden dat zo contrasteert met je eigen leven. Zij zijn voor een stuk de vereenzelviging van het land en laten je op een ongedwongen manier binnengluren in hun leefwereld.

Deze fotogenieke man ontmoette ik op mijn lange tocht naar Silchar, in de Indiase staat Assam. Hij stond samen met een viertal collega vrachtwagenchauffeurs geparkeerd langs de kant van de weg. Ze waren net een kopje thee aan het zetten toen ik op een slakkengangetje voorbij kroop. De traagheid van het fietsen in het gebergte heeft als voordeel dat je nog meer dan anders het leven rondom je heen kan capteren. Onze blikken kruisten zich in slow motion en intuïtief voel je dan meteen aan of je een stoorzender bent, dan wel een welkome gast. Als nomaden onder elkaar ben je altijd welkom. Ik parkeerde mijn fiets en voegde mij bij het clubje mannen dat zich warmde aan het kookpitje waarop een zwartgeblakerde theepot stond te pruttelen. Spontaan kreeg ik een mok met dampende thee toegestopt: een drank van verbroedering, van welkom. Onze communicatie beperkte zich tot enkele onsamenhangende zinnen en korte woorden. Gelukkig kan je bij een taalbarrière voor een stuk terugvallen op gebarentaal. Eén van de chauffeurs kreeg mijn fiets in het vizier en enkele tellen later stonden we met z’n allen voorovergebogen over mijn niet alledaags voertuig. Een oprecht gevoel van respect en bewondering tekende ik op bij één van elk. Voor het afscheid nam ik nog enkele foto’s als herinnering aan dit ongedwongen moment van samenhorigheid. Ze hadden zonder het zelf te beseffen het onderscheid gemaakt tussen de dag van gisteren en de dag van morgen. Precies daarom blijft het reizen per fiets zo boeiend en zo verslavend…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *