De buffelhoorn

Vaak zien we in de geschiedschrijving dat dieren een aparte plaats innemen. Bij de Minangkabauers (de bevolkingsgroep waar de vrouwen superieur zijn t.o.v. de mannen) was dat zeker het geval. Het dier dat in hun cultuur een dominerende rol vervulde was de waterbuffel. Een oude legende vertelt hoe een twist over landbezit tussen Javanen en Sumatranen werd beslecht door een gevecht tussen twee buffels. De Sumatranan kozen in tegenstelling tot hun vijanden voor een zeer jonge buffel dat voor zijn voeding nog totaal was aangewezen op zijn moeder. Zij lieten het jonge dier tien dagen uithongeren en bevestigden een dodelijke dolk op de neus van het dier. De Javananen, die hun sterkste buffel in de strijd gooiden, keken aanvankelijk verbaasd op toen ze de jonge buffel zagen. De list drong evenwel snel tot hen door. Met lede ogen keken ze toe hoe het jong kalfje, hongerig zoekend naar moedermelk, zijn neus met ijzeren dolk in de buik van de Javaanse buffel boorde. De Javaanse buffel zakte dodelijk bloedend neer. De overwinning (minang) werd zonder enige twijfel toegeschreven aan de kleine buffel (kerbau) en lag ook aan de basis van de naam van de stam. Letterlijk betekent Minangkabau, ‘winnende buffel’. Sindsdien is de buffel het symbool geworden van de stam van de Minangkabau.  Zo hebben de puntige daken van hun huizen de vorm van buffelhoorns en hangt er ook aan het dak een buffelkop. Tradities en oude waarden dragen de Minangkabauers tot op heden nog hoog in het vaandel. Als nieuwsgierige reiziger kan je dit alleen maar toejuichen…