Less is more…

Een schijnbaar doodgewone foto, of toch niet helemaal. Wie in Sulawesi rondtoert, kan er niet omheen kijken. Langs de kant van de weg proberen lokale mensen een stuiver bij te verdienen door benzine per liter te verkopen. Scooters zijn hier het voornaamste transportmiddel en met een liter benzine kom je al aardig ver. Vaak hebben mensen niet het geld om een volledige benzinetank te vullen en dus draait de één liter verkoop hier op volle toeren. Je kan hier trouwens meerdere zaken per stuk kopen, zoals sigaretten en toiletpapier. Al wordt dat laatste zelden of nooit aangeschaft door Indonesiërs. Waarom zou je trouwens als water hetzelfde eindresultaat oplevert?

De foto vat in essentie ook het leven samen van heel wat eilandbewoners van Sulawesi. Een leven dat zich vooral kenmerkt door eenvoud, van gelukkig zijn met weinig en die levensvreugde ook uitstralen naar anderen toe. Ik verbaas me elke dag opnieuw over die spontane gastvrijheid en vriendelijkheid. Hun opgewekte welkomstgroet ‘Hello, mister!’ blijft me ontroeren, ook na de honderdste keer. Tezelfdertijd is het ook confronterend, te zien met hoe weinig comfort mensen hier een vreugdevol bestaan weten op te bouwen. Het stemt tot nadenken en je relativeringsvermogen wordt andermaal aangescherpt.

Ik herinner me nog dat ik, eenmaal terug op de fiets -na de herstelperiode van mijn sleutelbeenbreuk-, vaak mijn tranen heb verbeten. Het besef dat datgene waarvoor ik meer dan vijftien jaar lang had gewerkt en gespaard van de ene op de andere dag met de helft was gehalveerd, dat ik zelfs geen stoel, geen tafel of bed nog had en mijn leven herleid was tot dozen met persoonlijke spullen. Ja, het was een harde pil om te slikken. Gaandeweg verzacht echter die pijn, probeer je het verleden een plaats te geven en blik je vooruit. Gedane zaken maken geen keer.

Als ik hier dan fiets door dit land dat Sulawesi heet en waar het gros van de bevolking in de eerste plaats aan overleven denkt, dan kijk ik wel eens vaker in de spiegel. Neen, ik heb geen reden tot klagen. De voorbije weken heb ik zelden zo vaak beseft dat we het best met veel minder kunnen doen. Alles is hier herleid tot de essentie, tot functionaliteit. De badkamer is hier een regenton, de keuken een kookpitje en de eetkamer een tapijt op de vloer. Zich krom werken en sparen voor een modern ingerichte keuken of om de badkamer te vernieuwen, is hier niet aan de orde van de dag. Waarom zouden ze? De essentie van geluk ligt hem niet in het materiële, niet in consumptiedrang. Wij omringen ons maar al te graag met luxe, maar vergeten te vaak welke prijs we daarvoor betalen. We piekeren ons suf om die torenhoge hypothecaire lening en financiële aflossingen die als een zwaard van Damocles boven ons hoofd hangen. We maken ons wijs dat we niet afstevenen op een burn-out, terwijl alle symptomen al maanden op de oppervlakte drijven. We blijven geloven dat we goed bezig zijn.

Neen, als er één iets is wat deze reis me heeft geleerd, dan is het wel eenvoud. Terugkeren naar de essentie van het leven, naar het besef dat less is more de sleutel kan vormen tot gewoon gelukkig zijn…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *