Na vier dagen lang mijn zintuigen als gids te hebben gevolgd doorheen de metropool Kuala Lumpur, is het tijd om andere horizonten op te zoek. Ik blijf evenwel nog rondhangen in de hoofdstad van Maleisië, maar heb ondertussen mijn intrek genomen ten huize van Isabelle en Simon. Beide zijn leerkrachten, respectievelijk afkomstig uit Canada en Engeland, en zijn de voorbije jaren aan de slag als zogenaamde expats. Ze geven hier les aan een privéschool, zoals er wel meerdere zijn in Kuala Lumpur. De economische groei van Maleisië werkt als een magneet op buitenlandse investeerders. In hun kielzog brengen ze heel vaak vrouw en kinderen mee en dat verklaart meteen ook waarom de vraag naar buitenlandse leerkrachten hier beduidend hoog ligt. Wie hier als expat aan de slag gaat, kan rekenen op een zeer loyaal loon, inclusief tal van bijkomende legale voordelen. Dat is ook wellicht de reden waarom ze in de betere buurt van de hoofdstad wonen, meer bepaald bij Desea City Park. Deze residentiële wijk bestaat uit vrij grote wooncomplexen, die volledig ommuurd zijn en die dag en nacht bewaakt worden door een legertje wachters van Nepalese origine. Het voelt wat vreemd aan om telkens bij het verlaten of binnenkomen van de site de Nepalese begroeting ‘Namaste’ te horen. Hoofdsteden zijn nu eenmaal multicultureel.
Isabelle en Simon maken deel uit van de online community ‘Warmshowers’. Vergelijk het met ‘Vrienden op de fiets’, maar dan wereldwijd en gratis. Er is maar één voorwaarde om opgenomen te kunnen worden in het gastvrijheidnetwerk en dat is de wereld verkennen per fiets. Afhankelijk van de capaciteit van de woning krijg je een bed of een plek op de sofa aangeboden. Bij Isabelle en Simon kon ik beschikken over een eigen kamer en dat is toch net iets luxueuzer dan een slaapzaal met 11 ronkende medereizigers of een te krap éénpersoonstentje. Het leuke aan deze formule van overnachting is dat je terechtkomt in een wereld van gelijkgestemden. Ze kennen als geen ander het pedalerend gevoel en de drang om een nomade te zijn onder de nomaden. Doordat ze zowat om de vier jaar een andere locatie uitzoeken om les te geven, hebben ze al een aardig stukje van de wereld afgereisd. Met de geboorte van hun zoon Leo is hun reisdrift wat getemperd, maar wanneer de kans zich voordoet springen ze nog steeds op de fiets om de wereld vanop hun tweewieler te ontdekken.
Het is ook nu weer wat wennen. Leo (6 j.) mag dan wel het enige kind zijn ten huize van Isabelle en Simon, soms heb ik het gevoel dat er een stuk of vijf Leo’s de woonkamer vullen. Als hij niet aan de slag is met papier, lijm en kleurpotloden, is hij drukdoend met lego aan het spelen. Alleen wanneer hij zich verdiept in het virtuele computerspel Minecraft lijkt hij van de aardbol verdwenen. Ongelofelijk hoe ingenieus dit spel is opgebouwd en hoe het je toelaat om een eigen imaginaire wereld te creëren. Zijn fantasie lijkt oeverloos, gaande van vliegende zeeschildpadden die vriendschap sluiten met aardige zombies, tot wandelende sprinkhanen die picknicken langs het meer. Ik moet toegeven dat ik een tikkeltje jaloers ben op zijn ongebreidelde droombeelden om via kubusvormige objecten een heel aparte kosmos tot leven te roepen. Ik wou dat ik soms mijn eigen aardbol kon uitvinden, een plek dat niet bezoedelt is door luchtvervuiling. Geloof me, onze planeet slipt dicht, letterlijk en figuurlijk. Spijbelende scholieren die hun ongenoegen over het niet nakomen van het klimaatakkoord aan de kaak stellen, zullen daar helaas niks aan veranderen. De manier waarop we consumeren, daar moeten we met z’n allen werk van. De wereld veranderen, het begint bij onszelf.
