Zeg het met bloemen…
Hoe een balletje rollen kan. De verschijning van een krantenartikel over mijn niet alledaagse solartocht wordt opgepikt door iemand uit de hoofdstad Dhaka. Het blijkt om een zekere mijnheer Hasnain Sabih Nayak te gaan, het hoofd van de SARPV. Deze organisatie biedt sociale bijstand en revalidatie voor lichamelijk kwetsbare personen en geniet in Bangladesh hoog aanzien. Via messenger krijg ik de vraag voorgeschoteld of ik bereid ben om een interview te geven over mijn fietstocht. De organisatie publiceert namelijk ook maandelijks een magazine en mijn sportieve prestatie lijkt hen een mooie invalshoek.
Terug in Dhaka word ik door de heer Hasnain op kantoor, maar ook bij hem thuis uitgenodigd. Samen met zijn familie breng ik de avond door. Mijn reisverhalen en anekdotes vermengen zich met de geuren van de Bengaalse keuken. De vrouw des huizes kookt voortreffelijk en zorgt ervoor dat mijn smaakpapillen niet teveel op hol slaan. Bij het afscheid vraagt de heer Hasnain of ik gastspreker wil zijn bij de eerstvolgende bijeenkomst van hun Rotary club. De datum past wonderwel met mijn reisplanning en zo geschiedde.
Onder de nieuwsgierige blikken van een twintigtal leden van de Rotary club van Dhaka Zuid doe ik mijn verhaal. Een verhaal over een Belg die zijn zwerversziel volgt en de wereld al fietsend verkent. Een reisverhaal ingekleurd door de vele onverwachte ontmoetingen, zoals deze bij de Rotary vereniging. Meer dan ooit hebben toevallige contacten en gebeurtenissen mijn reisroute bepaald. Precies dat maakt het reizen zo boeiend, zo onvoorspelbaar. Ook het afscheid was best verrassend te noemen. Om mij te bedanken voor mijn komst had de Rotary club er niks beter opgevonden om mij een bloemstuk te overhandigen. Ik vermoed dat dit een standaard geschenk is als ze iemand uitnodigen als gastspreker. Bij ons in België geven ze een fles wijn, hier in het moslimland Bangladesh drukken ze hun dankbaarheid uit met bloemen. Hoe ik deze echter in mijn fietstas zal stoppen is een ander paar mouwen. Misschien kan ik een Bengaalse schone er een plezier mee doen en haar hart een paar tellen sneller laten slaan. Een mens moet het leven nu eenmaal vanuit zijn mooiste en meest positieve kant bekijken…
Add a Comment