De balans opmaken…
Langdurig onderweg zijn, doet iets met een mens. Het geeft je de tijd om te reflecteren over datgene wat voorbij is en om vooruit te blikken over wat komen zal. De volmaakte rust op de Togean eilanden -waar onthaasten zelfs geen werkwoord is-, werkt die overpeinzingen alleen maar in de hand. Een meer symbolische plek om mijn reisavontuur doorheen Indonesië af te sluiten, had ik me niet kunnen inbeelden.
De voorbije maanden heb ik al mijn zintuigen aangewend, heb ik mij laten onderdompelen in deze smeltkroes aan religies en culturen en heb ik bovenal genoten van een oeverloze gastvrijheid. Mijn vele hartverwarmende indrukken kregen vaak gestalte via de dagelijkse ‘picture of the day’ rubriek en zullen, eenmaal terug thuis, ook als een rode draad doorheen de foto filmreportages te zien zijn. Meer nog, iets zegt mij dat de confrontatie met deze grootste archipel uit de wereld slechts een eerste kennismaking was. Wie eenmaal proeft van Indonesië krijgt zijn honger niet meer gestild.
Nu ik net iets meer dan een jaar ‘on the road’ ben, maak ik ook onvermijdelijk een balans op. De reis is in alle opzichten verrassend verlopen en heeft me tot uithoeken gebracht waarvan ik niet eens het bestaan wist. Vaak vertrok is ’s morgens niet wetend waar ik ’s avonds aankomen zou, wat ik onderweg zou tegenkomen en wie of wat mijn reisritme zou bepalen. Eenzelfde soort gevoel doemt ook soms op als ik vooruitblik, naar de verre toekomst. Mijn houvast in mijn thuishaven is verdwenen. Thuiskomen zal nimmer nog aanvoelen als écht thuiskomen, maar eerder als een aangespoelde drenkeling die (gelukkig) kan terugvallen op een warm en sociaal opvangnetwerk. Maar ondanks dat zal ik mijn leven toch op één of andere manier terug op de rails moeten krijgen. Want bestaat er zoiets als een reizend leven, een leven waar je je volledig ontwortelt en reizen je levensdoel wordt? Een leven waar nooit een einde komt aan het verlangen om te vertrekken?
De voorbije dagen heb ik me vaak de vraag gesteld of reizen me gelukkig maakt. Het is een lastige vraag, want bij bevestiging zou het impliceren dat mijn reisdrang voortvloeit uit een gevoel van ongelukkig zijn. Je zou je zelf de vraag kunnen stellen of een gelukkig mens überhaupt reist of hij eenzelfde soort drang voelt om zich te laten verzwelgen door een potpourri aan exotische en onbekende indrukken. Zoekt een gelukkig mens niet eerder het geluk in het kleine, in de eenvoud? Ik denk dat hierbij de factor ‘samen’ een belangrijke rol speelt. Iemand die zijn geluk bij iemand anders heeft gevonden, voelt wellicht niet die onrust om het onbekende te gaan exploreren.
Ook daar heb ik de voorbije dagen vaak aan gedacht. Weerhoudt langdurig reizen je er niet van om je te binden? Kan een lange afstandsrelatie de spanningsboog van twee verschillende werelden wel in evenwicht houden? Ontdoet liefde je van dromen, van langdurig reizen? Ik dacht van niet, maar ik heb aan den lijve ondervonden dat dit geen evidentie is. Wie lang onderweg is, vervreemdt voor een stuk van zichzelf en nog meer van wie hij achterlaat. Het is de prijs die je betaalt als je een leven gaat leiden dat zich buiten het leven van de andere afspeelt. In een relatie moet ‘onze’ toekomst voorop staan en niet ‘mijn’. Of dit uiteindelijk heeft geleid tot mijn relatiebreuk? Misschien voor een stuk wel, al zullen ook andere redenen hebben meegespeeld. Wij waren de hoofdrolspelers van een verhaal waarvan we elk een andere passage lazen. De cohesie was verdwenen, zoveel was duidelijk. Relaties zijn niet evident. Het is niet omdat de ene partner vragen stelt dat hij daarom ook altijd genoegen neemt met het antwoord.
Mijn plezier van het reizen zit hem net in het bewegen, in het gulzig opsnuiven van duizend-en-één indrukken. Een goeie relatie heeft die beweging niet nodig, die drang om telkens weer de vleugels uit te slaan, omdat zij liever ‘thuiskomen’, samen. En precies deze gedachte verkrampt mij soms van angst. Zal ik ooit eenzelfde plezier scheppen in het moment dat ik mijn fietstassen, mijn stalen ros in de hoek van de kamer zal plaatsen en reizen zich zal herleiden tot zoete herinneringen? Zal het gevaar niet bestaan dat ik zal doen alsof ik me thuis voel? Bestaat er zoiets als ‘wij’ dromen of blijft het bij ‘ik’ droom?
Als ik terugblik dan vertoont de reis tot dusver eigenzinnige kronkels. Indonesië stond helemaal niet op de planning. Mijn abrupte relatiebreuk en mijn ongeval in Laos stuurden mijn stalen ros uiteindelijke toch deze kant op. Sommige dingen moet je nu eenmaal laten gebeuren in het leven. Misschien stond het zo in de sterren geschreven. Wie zal het zeggen… Mijn dwaalspoor heeft me uiteindelijk wel ver verwijderd van het oorspronkelijke opzet van deze fietstocht: met een zelfgemaakte solar bamboefiets reizen van België naar Azië en terug. De speling van het lot heeft er toe geleid dat de solarfiets is achtergebleven in Laos. Ei zo na tien maanden na het ongeval wordt het stilaan tijd om het solaravontuur terug nieuw leven in te blazen. Vandaag verlaat ik Maleisië (waar ik twee dagen geleden ben geland en waar ik op de valreep mijn fiets heb kunnen verkopen). Mijn eindbestemming is Laos, maar een zwerver zou geen zwerver zijn als hij er niet een kleine omweg van maakt. De komende twee weken ga ik mij onderdompelen in het meest gestructureerde land van gans Azië: Japan.
Add a Comment