nabeschouwing

Een terugblik, één jaar na datum.

Een terugblik, één jaar na datum.

Het voelt vreemd aan… Exact, dag op dag vertrok ik ei zo na vanop dezelfde plek richting de zon; toen met de fiets, nu met de trein en het vliegtuig. Mijn terugkomst was niet echt gepland. Planning is sowieso niet mijn sterkste kant. Mijn blitzbezoek was niet aangekondigd en dat maakte het weerzien des te uitbundiger. Er was wel een indirecte aanleiding voor mijn terugkeer: het lentefeest van de oudste dochter van mijn zus.

Het was gek, maar tijdens de tien dagen dat ik in België vertoefde, leek het wel of ik continu in een fase van eb en vloed verkeerde, van aan- en afstoten. Enerzijds voelde mijn terugkeer als vertrouwd aan, maar anderzijds was er ook die lokroep naar het avontuur, het onbekende. Vind ik ooit die rust terug, het evenwicht in het hier en nu?

Als ik terugblik naar de voorbije maanden dan is het best mooi geweest. De verwondering van elke nieuwe dag die zelden of nooit als twee druppels water op de voorgaande leek. Het zorgde ervoor dat ik opnieuw met volle teugen genoot van het onderweg zijn. Natuurlijk werd ik meer dan ooit geconfronteerd met de nieuwe realiteit van het alleen zijn, maar precies door het onderweg zijn, kon ik het een plaats geven. Het is een vraag die soms wel eens aan de oppervlakte drijft: ‘Heb je spijt van het verleden?’. Het is een moeilijk te vatten begrip: spijt, want spijt komt in wezen altijd te laat. Echte spijt is iets waar je je ganse leven van wakker ligt, want als het tot je doordringt, dan is het reeds te laat. Spijt helpt je ook niet vooruit. Je kan hooguit proberen het beter te doen en te hopen dat de geschiedenis zich voor één keer niet herhaalt. Zelfs in een fase van mislukking schuilt steeds een positieve kant, al was het maar het geloof dat je lessen trekt uit wat fout ging. Mensen zijn nu eenmaal buigzaam als riet. Op de één of andere manier veren we altijd wel terug recht. Misschien draagt dat besef ook wel bij tot een boeiend leven…

De komende maanden zet ik in ieder geval mijn verkenning doorheen Indonesië verder. Het is vooral uitkijken naar wat Lombok, Flores en vooral Sulawesi me te bieden hebben. Vooral deze laatste twee landen zijn een stuk minder toeristisch en dragen dan ook mijn voorkeur weg. Eenmaal het rijtje van drie afgestipt, wordt het stilaan tijd om de draad van het solar avontuur terug op te nemen. Grote hamvraag is daarbij: hoe zit het de elektronica van de solar bamboefiets na één jaar inactiviteit. Zal de batterij nog werken en hebben de zonnepanelen de val van 8 meter overleefd? Het antwoord op deze twee vragen zal cruciaal zijn om een vervolg te breien aan mijn solartocht. De quote van wijlen Jean-Luc Dehaene in gedachten ‘Je moet de problemen aanpakken, wanneer ze zich stellen’ zet ik deze vragen voorlopig uit mijn hoofd. In eerste instantie wil ik de komende maanden mijn zintuigen aanwenden en met de ogen van een kind de wereld tegemoet fietsen. Spring dus gerust achterop, op de bagagedrager en fiets mee, tot ver over de horizon heen…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *