Cruciale dagen…

Het ligt niet in mijn aard om zo lang te wachten met de update van ‘the picture of the day’. De ‘afwezigheid’ en de niet geringe opgelopen achterstand doen vermoeden dat er meer aan de hand is. Een reconstructie…

Ik moet terugkeren naar het Kerstverlof van vorig jaar. Op de grens tussen Birma en Noord-India krijg ik voor het eerst last van pijn aan de linkerschouder. De pijn manifesteert zich voornamelijk ’s nachts en aanvankelijk kan ik het in toom houden met pijnstillers. Een week later is de schouderpijn ook voelbaar overdag. Het ongemak maakt de al zware beklimmingen ten noorden van India er niet bepaald gemakkelijker op. Omdat de pijn in gradatie snel toeneemt en het me vooral ’s nachts uren wakker houdt, zoek ik tot tweemaal toe een dokter op. Het tweede bezoek, deze keer in een privéhospitaal boezemt me meer vertrouwen in. RX-foto’s tonen niks ongewoon aan en de diagnose gaat niet verder dan een spierontsteking. Ik krijg pijnstillers voorgeschreven en er wordt lokale verdoving toegediend. Drie dagen lang voel ik me terug in topvorm, maar het mooie liedje is van korte duur. De pijnscheuten bezorgen mij opnieuw slapeloze nachten waardoor ik overdag nauwelijks energie heb om verder te fietsen.

Ondertussen heb ik de grens met Bangladesh bereikt, mijn voorlaatste bestemming alvorens ik een definitief punt zet achter de solarrace. Omdat ik mijn ‘picture of the day’ in boekvorm wens te publiceren, heb ik besloten om eind maart terug te keren naar België. Op die manier kan ik in alle rust werk maken van mijn reisboek en het samenstellen van een eerste foto-filmreportage. Bangladesh stond al lang op mijn bucket list en ik keek er dan ook erg naar uit om dit onbekende land ten voeten uit te verkennen. Helaas gooit aanhoudende schouderpijn roet in het eten.

Ik vertoef momenteel al zes dagen in de grote stad Sylhet, ten noorden van Bangladesh. Hier ben ik in behandeling bij een orthopeed die verbonden is aan het ‘Akhalia Mount Adora’ ziekenhuis. Elke avond ga ik er op doktersvisite in de hoop om de diagnose te vinden. Na het nemen van een bloedtest, nieuwe rx-foto’s en scans gaat de behandelende arts ervan uit  dat ik een frozen shoulder heb, een ontsteking van het gewrichtskapsel van de schouder. De behandeling is moeilijk en kan maanden, soms zelfs tot drie jaar duren. Gisteren werd er een ultiem redmiddel toegediend: een corticosteroïden injectie. De komende dagen zijn cruciaal, ofwel slaat het aan, ofwel is alles een maat voor niets geweest.

Precies door het chronisch slaapgebrek ben ik totaal futloos. De nachten kruipen voorbij en overdag heb ik nauwelijks energie om iets te doen. Het enige wat ik nu kan doen, is afwachten en hopen…

4 Responses

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *