Aankomen in een wereldvreemde metropool is even wennen. Het voelt aan als een peuter die gestimuleerd door prikkels op ontdekking gaat naar die onbekende, grote wereld. Ik tast, snuif, kijk, luister en proef. Mijn zintuigen vormen mijn gids. Mijn eerste confrontatie met een vreemde, verre stad of een onbekend land voelt nog steeds aan als een eerste nacht met een onbekende minnares. Zo is het ook met Kuala Lumpur. Ik dompel me onder in een stad die nimmer lijkt te slapen. Als uitvalsbasis heb ik de wijk Brickfields gekozen of beter gekend als Little India. Meteen stel ik met eigen ogen vast dat Kuala Lumpur een smeltkroes is van culturen. Heerlijk!
Ik heb een bescheiden slaapplekje gevonden, vier hoog, in één van de vele hotelletjes die de wijk rijk is. Rustig slapen is niet echt aan de orde. De eerste nacht werd ik zelfs gewekt door brandalarm. Als een halve zot sprong ik uit bed en begon als in een te snel afgedraaide film zoveel mogelijk spullen in te pakken. Op de gang hoorde ik gestommel, openklappende deuren en ramen. Ik stond haast volledig bepakt en bezakt in de gang, klaar om de trap af te spurten, toen het brandalarm abrupt stopte met loeien. De verwarring was groot en de ontnuchtering nog groter toen het loos alarm bleek te zijn. Welkom in Kuala Lumpur.
De voorbije dagen heb ik vooral tal van praktische zaken opgelost, zoals het opsturen van fietsmateriaal naar Laos voor de bamboefiets en het zoeken naar een tijdelijke vervangfiets. Vooral dat laatste kostte meer energie dan verwacht. Er zijn wel wat fietsenzaken in de hoofdstad, maar meestal is het assortiment gericht op wielrenners. Degelijke en vooral betaalbare trekkingsfietsen vinden, is minder voor de hand liggend. Ik verbaas me eerlijk gezegd zelfs dat er hier fietsenwinkels zijn. Tijdens de voorbije dagen heb ik niet één fietser voorbij zien rijden. Mensen verplaatsen zich hier per trein, metro, auto, scooter of te voet. Vooral de tweevoeters moeten over stalen zenuwen beschikken. Voetgangerslichten vallen op heel veel drukke straten niet te bespeuren. Koning auto is hier allesoverheersend. Of toch niet helemaal, want in de drukke winkelwijk Bukit Bintang zorgen lange, overdekte voetgangersbruggen ervoor dat je je zorgeloos kan voortbewegen. En om de voetganger helemaal gunstig te stemmen blaast de airco welig in het rond. Geen overbodige luxe trouwens als je weet dat de gemiddelde temperatuur hier 27,1 graden is. Ik heb hier dus al aardig wat litertjes af gezweet. Niet in het minst toen ik met mijn fonkelnieuwe touringfiets de weg naar het hotel moest terugvinden. Een hel in het kwadraat, want Kuala Lumpur is een doolhof van vier tot achtbaanvakken die in elkaar overvloeien via oeverloos veel klaverbladknooppunten. Precies omdat koning auto zoveel plaats inneemt, hebben ze een modern metronetwerk ontwikkeld dat deels ondergronds, maar ook bovengronds opereert. Ik denk dat dit vervoersmiddel de komende dagen mijn voorkeur zal genieten…
