Heimwee versus gemis…

Heb je nooit geen last van eenzaamheid? Het is een vraag die me al vaak werd gesteld, enerzijds door reizigers onderweg, maar evenzo door thuisblijvers. Ik moet eerlijk bekennen dat eenzaamheid me zelden of nooit parten speelt. Onderweg valt er zoveel te beleven dat ik niet eens de tijd heb om er bij stil te staan. Elke dag verloopt zo anders. Geen twee dagen zijn identiek. Daarenboven vormt bij onverwachte ontmoetingen de fiets vaak het ideale aanknopingspunt om een gesprek te starten. Meer nog, het opent af en toe zelfs deuren die anders gesloten blijven. Als reizende fietser ben je een soort verhalenverteller, een troubadour die men graag welkom heet.

De vraag of ik niet iets mis wanneer ik langdurig onderweg ben, is van een heel andere orde. Natuurlijk zijn er dingen die ik mis, zoals een goeie film of een bijzonder toneelstuk. Ook op culinair vlak zijn er wel een aantal gerechten waarbij de gedachte alleen al me doet watertanden. Neem nu bijvoorbeeld witloof in hesp of ouderwetse hutsepot met boerenworst. Dat het voornamelijk winterse gerechten zijn, is zelfs niet eens verwonderlijk te noemen. In het bloedhete Sri Lanka snak ik namelijk naar wat koelte. De temperaturen lopen hier reeds vanaf negen uur in de ochtend vlotjes tot boven de 35 graden Celsius. Ja, dat mis ik hier wel, onze seizoenen; de jaargetijden met hun eigen specifieke kenmerken. Het meeste wat ik misschien nog mis is iemand die in mijn bandensporen mee fietst, een zielsverwant. Want zeg nu zelf, bestaat er iets mooiers om met z’n tweetjes de wereld te verkennen; om die ontelbare gevoelens van puur geluk met elkaar te kunnen delen? Ja, dat mis ik wel zo’n fietsmaatje.

En o ja, natuurlijk  de geur van de warme bakker op zondagmorgen. Warme bakkers worden schaars, zeker in België. De ambacht verdwijnt. Mede lede ogen moeten we aanzien hoe industriële bakkers het monopolie overnemen. Met heimwee denk ik soms nog aan de bakker uit mijn jeugdjaren. Bakkerij Gouwy was een begrip in Ieper. Op zondagmorgen was het een drukte van jewelste en stonden mensen op de stoep, een rij dik aan te schuiven. Op weekdagen deed de ‘patre de familia’ zijn bakkersronde met een aftandse witte Renault R4. Deze morgen moest ik heel even aan die inmiddels overleden hoogebejaarde bakker uit Ieper denken. Hier in Sri Lanka doet de bakker ook nog z’n ronde, niet met een Renault R4, maar met een tuktuk. Zijn komst is reeds van ver te horen, want door zijn megafoon schalmt wellicht het bekendste deuntje van Beethoven, ‘Für Elise’. Zijn mobiele winkel is volgeladen met overheerlijke, verse broodjes. Ja, in Sri Lanka bestaan ze nog, de warme, rondtoerende bakkers…