Fotografie is zuurstof, je bewegen en je fysiek onder de mensen begeven. Schrijven daarentegen staat daar haaks op en is eerder een opdracht, je wegcijferen in tijd en ruimte. Voor de vormgeving van dit boek werden beide disciplines bewandeld omdat ze elkaar aanvullen en versterken.
Gelukkig kon ik rekenen op een aantal mensen met een kritische pen. Zonder hun bijdrage was dit boek dubbel zo dik. Zij hebben mij doen inzien dat less more is, ook op taalgebied.
Gedachten op papier zetten is een kunst, ze ook stilistisch in een vorm gieten is een bijkomende uitdaging. Ook daarbij kon ik rekenen op de kennis en kunde van een aantal personen.
Ik draag mijn debuut boek op aan alle mensen die mijn reis kleur hebben gegeven en die vaak een inspiratiebron waren voor een bijzonder verhaal. Maar ook aan mijn adoptiedochter Samihaa. In het vluchtelingenhuis in Bangladesh (Cox’s Bazar) liet ze een zeer diepe indruk op me na. Ik heb toen besloten om haar financieel te ondersteunen zodat ze haar talenten verder kan ontwikkelen en iets kan betekenen voor de verdere toekomst van haar land.
Binnenkort ga ik terug aan de slag in het volwassenenonderwijs, de plek die ik ruim twee jaar geleden achter me liet. Het zal terug wennen worden, maar gelukkig weet ik dat de dromomanie steeds zal bovendrijven. Op die manier hou ik mezelf in balans. Voor de komende jaren ga ik de vele reisindrukken opnieuw tot leven wekken in tal van professionele reisreportages en ook dat is een vorm van reizen. Wie weet treffen we elkander wel eens op één van mijn lezingen.
Grégory Lewyllie – september 2020