Het boeddhisme: een lichtpuntje…

Mijn reisritme wordt voor een stuk bepaalt door de deadlines van mijn visums. In het aangename Birma is dat helaas niet anders. Zelfs na mijn tweede bezoek ben ik nog meer dan voorheen gecharmeerd door het land en zijn volk. Birma blijft een buitenbeentje waar authenticiteit meer dan in welk ander Zuidoost Aziatisch land het dagdagelijkse straatbeeld kleurt.

De allesoverheersende kleur wordt gedomineerd door het boeddhisme. In de vroege ochtend is het donker wijnrood, wanneer de monniken, getooid in hun typische klederdracht, voor dag en dauw op bedelronde trekken. In de namiddag baadt het land met zijn zee aan pagodes en boeddhabeelden goudgeel en in de avond dompelt de ondergaande zon de ontelbare tempels in een oranje gloed.

Het boeddhisme is er altijd en overal. In Birma zie je ook opvallend veel jonge monniken, vaak niet ouder dan tien jaar. Het maakt deel uit van hun cultuur om als jongen minstens één keer in het leven toe te treden tot de monnikenorde, de Sangha. Ouders stimuleren vaak de toetreding. Enerzijds omdat de financiële last voor de opvoeding dan voor een stuk wegvalt en anderzijds omdat het onderricht meestal van een hoger niveau is dan in een dorpsschool. Binnen het boeddhisme zijn er diverse stromingen. In Birma beoefent zowat 90% van de bevolking het theravada boeddhisme, de oorspronkelijke boeddhistische leer. Hier spelen geesten nog een belangrijke rol. Volgens de Birmezen verschuilen geesten zich in mensen, de natuur, voorwerpen en dieren. Ook beschikt iedere persoon over een eigen beschermgeest. Mensen brengen dan ook vaak offers aan hen.

Heel vaak zie je mensen langs de kant van de weg met een zilverkleurige pot in de hand. Zij verzamelen geld in om tempels te renoveren of om nieuwe te bouwen. Soms zie je ook hele groepen mensen op straat lopen, allen met een rammelende collectebus in de hand. Vaak zijn ze vergezeld door een gemotoriseerde driewieler met aanhangwagen. Daarop staan dan torenhoge muziekboxen die oorverdovende muziek produceren. Deze rondrijdende jukebox maakt bewoners erop attent dat het tijd is om alweer een zoveelste donatie te doen ten behoeve van hun geloof. Ondanks het feit dat velen flirten met de armoedegrens blijven ze zich genereus opstellen. Het boeddhisme is meestal het enige lichtpuntje in hun dagelijks bestaan. Ik kan alleen maar hopen dat het geloof ook zal helpen om het land in de juiste richting te stuwen. De klank van hun oprechte welkomstgroet ‘Mingalaba’ weergalmt nu reeds over de horizon. Het zal dan ongetwijfeld nog een stuk luider klinken…

Add a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *